بخش پنجاه و چهارم
محرمانه‌های کره‌شمالی
کرم‌های زیبایی اکنون کالای استاندارد خانگی در پیونگ‌یانگ است و درحال تبدیل شدن به محصولی شایع در دیگر شهرها. جنون جراحی پلاستیک که در کره‌جنوبی متداول است در حال سرایت به کره‌شمالی نیز است. همچون مد، محرک و نیروی پیشران درخصوص مسائل زیبایی بانوان در کره‌شمالی هم فیلم‌ها و تلویزیون کره‌جنوبی است. جراحی‌های زیبایی پلک هم در کره‌شمالی درحال شایع شدن است. این جراحی ۱۰ دقیقه طول می‌کشد.
در کشوری که روابط جنسی پیش از ازدواج ممنوع است و حتی دست در دست داشتن در انظار عموم می‌تواند منجر به بیان عباراتی موهن از سوی اتحادیه جوانان شود، جوانانی هستند که خطر را به جان می‌خرند و واحدهایی را فقط برای زمانی کوتاه اجاره می‌کنند. زوج‌های جوان کره‌جنوبی از گزینه «مُتل‌های عشاق» [love motels] برخوردارند که صنعت عظیمی در این کشور است. اما جوانان کره‌شمالی فاقد چنین گزینه‌هایی هستند و این موجب راه‌حل‌های مردمی در بازار آزاد شده است. در محله‌های شهرهای بزرگ، «آجوما»هایی- بانوان میانسال- هستند که آپارتمان خود را به‌صورت ساعتی اجاره می‌دهند. این فرآیند بسیار ساده است اما این روشی برای سازگاری مردم با دوران پساقحطی در کره‌شمالی است؛ این کار غیرقانونی و غیررسمی است و صددرصد کاپیتالیستی.
فصل ششم
ارتباطات
یکی از چشمگیرترین تغییراتی که در ۵ سال گذشته در کره‌شمالی رخ داده ظهور تلفن‌های همراه است. از آغاز به‌کار شبکه اپراتور کوریولینک در سال ۲۰۰۸ به این سو بیش از دو و نیم میلیون شهروند این کشور تلفن‌های همراه خریداری کرده و گوشی‌های خود را رجیستری کرده‌اند. همان طور که موبایل در اوایل دهه ۹۰ برای کشورهای توسعه یافته نماد منزلت بود در کره‌شمالی نیز، هم به‌عنوان منزلت و جایگاه و هم به‌عنوان ابزاری فردی برای بیزینس تلقی می‌شود. همچون بسیاری از کشورهای فقیر، مردم کره‌شمالی به شکل گسترده‌ای درحال ترک تلفن‌های ثابت و رو آوردن به تلفن‌های همراه هستند. در حقیقت، این تلفن‌های همراه همچون یک اتاق خصوصی هستند که در آن تلفن ثابت هم هست. این نبود مگر تا سال ۱۹۹۷ که کره‌شمالی شروع به جایگزینی تکنولوژی تلفن‌های خودکار به جای تلفن‌های قدیمی کرد. اما درحالی‌که مقام‌ها عموما در برابر تغییر مقاوم هستند، کوریولینک هم به راحتی مورد رصد قرار می‌گیرد و هم منبع خوبی از پول برای دولت است. یک جنبه شگفتی‌آور دیگر هم از این انقلاب موبایل در کره‌شمالی وجود دارد: کسانی هستند که به شبکه‌های موبایل چین وصلند و امکان ارتباط و انجام داد و ستد و معاملات را دور از چشمان شکارگر دولت می‌یابند.
تاریخچه مختصری از تلفن‌های همراه در کره‌شمالی
دو شبکه اول موبایل در کره‌شمالی عمر کوتاهی داشتند. در سال ۱۹۹۸ شرکت هنگ‌کنگی Lancelot Holdings و در سال ۲۰۰۲ هم شرکت تایلندی Loxley Pacific built Sunnet یک شبکه کوچک در پیونگ‌یانگ دایر کردند؛ این شرکت تایلندی یک سال بعد توانست ۲۰ هزار مشترک به‌دست آورد. دلیلش هم این حقیقت بود که این اشتراک محدود به نخبگان بود؛ ظاهرا، باید آن فرد معاون کمیته خلق استان یا مقامی در این حد می‌بود تا این اشتراک را به‌دست آورد. این سرویس هم به لحاظ جغرافیایی محدود بود و فقط در منطقه آزاد اقتصادی «راجین- سونبونگ» [Rajin-Sonbong]، تفرجگاه کوهستانی کومگانگ و پیونگ‌یانگ در دسترس بود. با این حال، در ۲۴ مه ۲۰۰۴ تلفن‌های همراه ناگهان از سوی دولت ممنوع شدند. شایعه شده بود که انفجار مهیب در ریونگچون
[Ryongchon] در ۲۲ آوریل یک بمب‌گذاری عمدی بود و سبب انفجار هم تلفن همراه. کیم‌جونگ‌ایل درست چند ساعت قبل از آن، از این مسیر عبور کرده بود و طبیعتا این تئوری تقویت می‌شد که شاید برنامه ترور قرار بوده اتفاق بیفتد. تقریبا ۲ هزار خانه در همان حوالی به واسطه این انفجار نابود شدند و در اقدامی بی‌سابقه دولت دست به دامان کمک‌های خارجی برای حل‌وفصل این فاجعه شد. برای بسیاری از ناظران کره‌ای، زمان‌بندی این محدودیت تایید‌کننده ارتباط میان تکنولوژی موبایل و انفجار ریونگچون بود. با این حال، در مورد داستان‌های تایید نشده درخصوص کره‌شمالی، مهم است که جای هیچ‌گونه تردیدی باقی نگذاریم. صرف‌نظر از این، این موضوع چهار سال و نیم قبل از آن بود که کیم‌جونگ‌ایل اجازه تاسیس شبکه تلفن همراه دیگری در کره‌شمالی را بدهد. در دسامبر ۲۰۰۸، شرکت مصری Orascom Telecom شروع به اداره کوریولینک با سرمایه‌گذاری مشترک میان خود و کره‌شمالی کرد. ۷۵ درصد سهم، متعلق به این شرکت مصری بود. این بار، نتایج موفقیت‌آمیزتر بود: از آبونمان اولیه کمتر از ۱۰ هزار نفر، تعداد کاربران فزونی چشمگیری یافت و در دسامبر ۲۰۱۰ (دومین سالگرد بازگشایی آن) به ۴۳۲ هزار نفر، در فوریه ۲۰۱۲ به یک میلیون نفر و در اواخر مه۲۰۱۳ به ۲ میلیون نفر رسید. اکثریت سهام Orascom Telecom در سال ۲۰۱۰ از سوی شرکت تلکام روسی Vimpelcom خریداری شد. کوریولینک بخشی از این معامله نبود اما در کنار منافع لبنانی و مصری این شرکت، کوریولینک به‌عنوان بخشی از یک شرکت جدید به نام OTMT حضور یافت. فهرست اصلی این شرکت در بورس قاهره است. آنهایی که با سرمایه‌گذاری در بازارهای مرزی - و نیز در مورد میزان محدودیت‌های واقعی در داد و ستدهای کره‌شمالی در عصر تحریم‌ها کنجکاو هستند- وسوسه می‌شوند شاید علاقه‌مند باشند بدانند که OTMT یک فهرست دومی هم در بورس لندن دارد. کره‌شمالی ۲۵ درصد سهم در کوریولینک دارد. بنابراین، کسانی که سهام OTMT را می‌خرند (از لندن یا قاهره) به شرکای تجاری کیم جونگ اون تبدیل می‌شوند.
ارسال نظر