بخش چهل‌ودوم
محرمانه‌های کره‌شمالی
جرم غیرسیاسی
چنانکه در بالا اشاره شد، کره‌شمالی دارای جرائمی «معمولی» است. در هر جامعه‌ای، جوانانی هستند که در دام اعتیاد به مواد مخدر یا بزه‌های کوچک می‌افتند؛ کسانی هستند که مرتکب تقلب می‌شوند؛ کسانی هستند که معشوقه‌هایشان را به جرم شور و عشق و اشتیاق می‌کشند و کسانی هستند که شعارهایی روی دیوارها می‌نویسند. در کره‌شمالی، مرتکبان چنین اقداماتی سر و کارشان با سیستمی جزایی است که فوق‌العاده خشن است اما با معیارهای یک کشور فقیر و غیردموکراتیک چندان هم استثنا نیست. حوادث مرتبط با جرائم استاندارد [standard crimes] مانند سرقت، از قحطی دهه۹۰ به این سو به حد انفجار رسیده و همراستا با ظهور فساد و افول کلی اعتماد اجتماعی به پیش رفته است. برای مثال، سرقت دوچرخه آن‌قدر زیاد شده که ساکنان آپارتمان‌ها، دوچرخه‌های خود را شب‌هنگام به داخل می‌برند. افزون بر این، عصر فعلی «مصرف آشکار» و «بی‌کیفیتی عظیم» موجب افزایش سرقت گوشی‌های موبایل هم شده است. اگر کسی به سرقت تلفن همراه مظنون شود باید در برابر وزارت امنیت خلق [Ministry of People’s Security) MPS)] حاضر شود. این وزارتخانه حدود ۲۰۰ هزار نیرو دارد و اساسا به‌عنوان نیروی پلیس کره‌شمالی عمل و ایستگاه‌های پلیس را در هر شهر، ناحیه و روستایی اداره می‌کند.
این وزارتخانه طیف گسترده‌ای از مسوولیت‌ها را برعهده دارد: از حفظ نظم عمومی، کاهش ناآرامی‌ها، تحقیق و بررسی جرائم، بررسی کارت‌های شناسایی و نظام ثبت‌نام منطقه‌ای [regional registration system] که مردم را به مناطق محل زادگاهشان پیوند می‌دهد (و آنها را به خارج از پیونگ‌یانگ می‌فرستد) تا حفظ نظم و مدیریت جاده‌ها و راه‌ها و اداره زندان‌ها. این وزارتخانه همچنین مسوولیت توزیع غذا را هم دارد و چنانکه می‌دانیم، این نقشی است که از نیمه دهه ۹۰ به این‌سو تا حد زیادی غیرقابل اجرا مانده است. تا زمان اعدام جانگ‌سونگ‌تائک در سال ۲۰۱۳، این وزارتخانه محل استقرار و پاتوق جانگ بود و سپس درگیر روابطی رقابت‌آمیز با سایر شاخه‌های دولت شد.
شاید آن‌گونه که تصور می‌شود کسی از افسران MPS ترسی به دل راه نمی‌دهد. یک فیلم ویدئویی وجود دارد که مخفیانه گرفته و به خارج از کره‌شمالی قاچاق شده و به‌دست سازمان رسانه‌ای آسیاپرس [Asiapress] افتاده؛ این فیلم زنی میانسال را نشان می‌دهد که دائم درحال قسم خوردن است و انگشت خود را به‌صورت افسر پلیس نشانه رفته است. این در واقع یک رویداد غیرمعمول در جامعه‌ای «سن»محور مانند کره‌شمالی نیست. در این ویدئو همچنین شهروندان دیگر نشان داده می‌شوند که پا پیش گذارده و طرف «ajumma» را می‌گیرند. افسر پلیس در نهایت از جر و بحث کردن با او کوتاه می‌آید و راه خود را پیش می‌گیرد و می‌رود. چنین رویدادهایی استثنا نیستند و به‌طور کلی، می‌توان گفت که خارج از پیونگ‌یانگ شهروندان معمولی ترس چندانی از افسران پلیس معمولی به دل راه نمی‌دهند. این به خاطر محیط اجتماعی دوران پساقحطی است که در آن رشوه به یک هنجار تبدیل شده و رژیم دیگر اشتیاق و توانمندی لازم برای وضع نظم سفت و سخت‌تر در جایی خارج از پیونگ‌یانگ را ندارد؛ مگر جایی که تهدیدات سیاسی اقتضا کند.
ارسال نظر