بخش سی و هفتم
محرمانه‌های کره‌شمالی
اما چگونه این سازمان ۳۰۰ نفره کره‌شمالی امروز را اداره می‌کند؟ بگذارید قدرت این سازمان را به شکلی مفصل‌تر بررسی کنیم و با کنترل آن بر پرسنل شروع کنیم. برای مثال، تصور کنید که شما مدیر یک کارخانه در مجتمع فولاد کولیما [Chollima Steel Complex] هستید، یکی از مهم‌ترین بنگاه‌های دولتی در کره‌شمالی. بحث ترفیع پیش می‌آید (نقش اساسی نماینده حزب برای کارخانه). ممکن است از شما پرسیده شود که آیا علاقه‌مند هستید یا می‌خواهید برای این نقش در طرح‌هایتان درخواست بدهید یا نه. شما پاسخ مثبت می‌دهید و OGD مشغول کار شده و با شبکه مخبرانش وارد مشورت می‌شود. همچون «استاسی» [Stasi] در آلمان شرقی، OGD «پرونده‌ای از شما دارد»؛ پرونده‌ای که در مجتمع مرکزی حزب در پیونگ‌یانگ نگه داشته می‌شود. پرونده‌هایی مخفی از این دست تقریبا در مورد تمام اعضای حزبی یا کسانی که عضو حزب خواهند شد وجود دارد (یعنی حداقل ۳ تا ۴ میلیون نفر) و بر خلاف پرونده‌های دولتی «معمول» که بیشتر شبیه به یک رزومه استاندارد است، پرونده‌های OGD مشتمل بر جزئیاتی در مورد زندگی خصوصی شماست: ضعف در برابر الکل، قماربازی، موادمخدر یا زنان؛ روابط خارج از ازدواج؛ اظهاراتی مربوط به ۱۰ سال گذشته که می‌توانست به‌طور بالقوه نشانی از خیانت یا عدم وفاداری شما باشد؛ اطلاعاتی در مورد دوستان مدرسه و .... این پرونده‌ها به مرور زمان از طریق گزارش‌هایی به OGD از سوی تمام مخبرانی که شما در تمام طول زندگی‌تان با آنها ارتباط داشته‌اید اما نمی‌دانستید آنها کیستند قطور می‌شود. وزارتخانه مخوف OGD همچنین امتیاز یا نمره‌ای تحت عنوان «زندگی حزبی» دارد که میزان مشارکت شما در رویدادهای مربوط به حزب کارگر یا اینکه برای مثال، آیا شما به شکل مشتاقانه در پروژه‌های کاری «داوطلب» مشارکت می‌کنید یا خیر را اندازه می‌گیرد. این سازمان با استفاده از این موارد و کنترل پیشینه و سابقه شما تصمیم می‌گیرد که آیا شما قابل پذیرش هستید یا خیر. اگر همه چیز روشن باشد، آنها توصیه می‌کنند که قائد‌اعظم شما را برگزیند و شما به‌عنوان نماینده حزب در آن کارخانه منصوب می‌شوید.
اما در مورد چهره‌های ارشد مانند ژنرال‌های ارتش چطور؟ همین سیستم در مورد آنها هم مصداق دارد. این وزارتخانه در حقیقت دو بخش دارد که به مسائل نظامی می‌پردازد. در سال ۱۹۹۱، کیم‌جونگ‌ایل حکم داد تمام ژنرال‌ها باید «آزمون‌های حزبی» که از سوی ناظرانی برگزار می‌شود که به بخش ۱۳ OGD پاسخگو هستند (مسوولیت «ارشاد» نظامی) را پشت‌سر بگذارند. این به آن معناست که آنها دو هفته ناپدید و در خوابگاه‌هایی در کنار دیگر ژنرال‌ها نگه داشته می‌شوند. آنها در معرض تبلیغات و جلسات انتقاد عمومی قرار می‌گیرند که اطاعت و ترس را القا می‌کند. پس از اینکه این فرآیند تکمیل شد، OGD تصمیم می‌گیرد که کدام‌یک از آنها شایسته ترفیع هستند و کدام‌یک باید از طریق بخش ۴ این وزارتخانه- که انتصابات نظامی را مدیریت می‌کند- تنزل مقام بگیرند. کره‌شمالی عموما خود را دولت «سونگان» (دولتی که به اصل «ابتدا ارتش» و تقدم نظامیان بر همه امور معتقد است) جا می‌زند [songun (military first) state]. درحالی‌که سهم زیادی از منابع کشور جذب ارتش می‌شود، انتصابات نظامی در نهایت زیر کنترل حزب یا به‌طور خاص OGD است (که رسما بخشی از حزب است). برای غیرنظامیان هم چندان غیرمعمول نیست که در موقعیت‌های نظامی بسیار بالا گماشته شوند. «هوانگ‌پیونگ‌سو» [Hwang Pyong So]، یکی از چهره‌های قدیمی در OGD- هم اکنون رئیس بخش نظارتی این سازمان بر امور نظامی و معاون رئیس است و یک «سانگ‌جانگ» است (سپهبد که فقط یک قدم تا ژنرال کلی یا همان ارتشبدی فاصله دارد. با این وجود، وی بی‌تردید قدرتمندتر از هر ژنرال دیگری با سابقه نظامی متعارف است). در می۲۰۱۴، او مدیر اداره سیاسی ژنرال‌های ارتش خلق کره بود؛ دومین عنوان نظامی عالی‌رتبه پس از کیم‌جونگ‌اون.
این کار فی‌نفسه باعث قدرتمندتر شدن «هوانگ‌پیونگ‌سو» نمی‌شود. سلف او «چو ریونگ‌های» [Choe Ryong Hae] برای مدتی کوتاه این عنوان را داشت و سپس اخراج شد؛ منابع می‌گویند «چو» آنقدر که تصور می‌شد مهم نبود. در عوض، عنوان جدید «هوانگ» مهر تاییدی است بر قدرتی که او از قبل داشت. نکته مهم در میان نیروهای نظامی در کره‌شمالی این است که واحدهای مختلف نظامی اجازه ندارند به‌طور مستقیم با یکدیگر تماس برقرار کنند. این به کیم‌جونگ‌ایل کمک می‌کرد تا قدرت را متمرکز سازد و از خود در برابر کودتاهای احتمالی حمایت کند. خیالی خام است که یک «ژنرال سرکش» بتواند مخفیانه آنقدر نیرو و حامی جمع کرده و رژیم را سرنگون سازد یا مواد هسته‌ای را به القاعده بفروشد. حتی صحبت از «مقام‌های حزبی اصلاح‌طلب در برابر ژنرال‌های تندرو» - چنانکه در رسانه‌های غربی می‌بینیم و شایع است- نه کمک‌کننده است و نه دقیق زیرا افراد زیادی وجود دارند که یک پا در هر دو اردوگاه دارند. صرف‌نظر از اینها، انتصاب در هر دو اردوگاه با مشارکت و تعامل نزدیک و دوجانبه خاندان کیم- OGD و برای خدمت به یک هدف انجام می‌گیرد: حفظ و بقای سیستم.
با این حال، کنترل بر انتصابات بخشی از قدرت OGD است. این وزارتخانه کلیدی از حق صدور «ارشاد و راهنمایی» برای تمام شاخه‌های تشکیلات دولتی برخوردار است. این اساسا به این معناست که OGD می‌تواند در امور هر سازمان یا اداره‌ای که بخواهد مداخله کند. همچنین از کنترل فراوانی بر جلسات خودانتقادی و تبلیغات در میان کارگران کارخانه‌ها، سربازان، اساتید دانشگاه و ... برخوردار است.
ارسال نظر