بخش سی‌ام

محرمانه‌های کره‌شمالی

دانیل تودور / جیمز پی‌یر سون ترجمه: محمدحسین باقی سیگارها در واقع یک قلم صادراتی برای قاچاقچیان کره‌شمالی است. اگرچه این یک کسب‌وکار غیرقانونی است اما ارزش پایین و ‌قیمت ارزان سیگارهای ساخت کره‌شمالی انگیزه‌ای به‌دست می‌دهد که بسته‌های زیادی از آنها را به مرز منتقل کرد، از نو به‌عنوان برندهای محلی بسته‌بندی و قیمت متفاوتی روی آن نصب کرد. به‌نظر می‌رسد سیگاری‌های چینی چندان وقعی به این مسائل نمی‌نهند زیرا برندهای بهتر سیگار‌های ساخت کره‌شمالی هم به راستی کیفیت خوبی دارند. مردم کره‌شمالی چیز قوی‌تری هم می‌کشند و آن ماری‌جوانا است. این محصول زودتر از برنج کاشته می‌شد و به این معنا بود که مزارع می‌توانند در تمام طول سال برای هر دو محصول استفاده شوند.

داوطلبان سابق «سپاه صلح» (Peace Corps) دورانی را به یاد می‌آورند که به آنها آموزش داده می‌شد به اطراف کشور رفته، زمین را حفر کنند و گیاه شاهدانه را بسوزانند. تعداد اندکی می‌پذیرفتند که در بحبوحه کار از سیگار استفاده کنند. اما پرزیدنت پارک با شور و هیجان زیادی ماری‌جوانا را ممنوع کرد و حتی اکنون هم کسانی که از سر تفنن ماری‌جوانا می‌کشند، اگر پیدا شوند، زندانی می‌شوند. با این حال، در کره‌شمالی هیچ سپاه صلحی نبود. بنابراین، کشت شاهدانه- و مصرف گاه‌به‌گاه ماری‌جوانا -بدون مانع ادامه یافت و امروز کره‌شمالی به یکی از تولیدکنندگان عمده شاهدانه تبدیل شده است. با این وجود، باید تاکید شود که کره‌شمالی بهشت مصرف‌کنندگان ماری‌جوانا نیست. این محصول بیشتر برای تولید الیاف کشت می‌شد تا نشئه کردن مردم. مصاحبه با فراریان کره‌شمالی هم نشان می‌دهد که مردم این کشور از مصرف‌کنندگان جدی ماری‌جوانا نیستند. در عوض، آنچه استفاده می‌کنند بسیار مهلک‌تر است: متیل (مت) آمفتامین، که در بازار سیاه به «شیشه» معروف است [crystal meth: این ماده در سال ۱۸۹۳ در ژاپن ساخته شد. در زمان جنگ جهانی دوم توسط سربازان ژاپنی، آمریکایی و آلمانی برای برطرف کردن خستگی و افزایش انرژی استفاده می‌شد. بعد از جنگ داروی باقی‌مانده وارد بازار ژاپن شد و به‌دلیل تبعات آن باعث شد که مصرف آن ممنوع شود]. «مت» که معادل eoreum یا bingdu است (و هر دو به معنای «یخ» است؛ نامی که در آمریکا هم به آن معروف است. «یخ» کلمه‌ای است که در چین هم برای اشاره به «مت» به‌کار می‌رود) مخدری است که متاسفانه با واقعیات زندگی در کره‌شمالی منطبق است: این ماده ارزان است و ساخت آن نیاز به هیچ نوع تجهیزات پیچیده یا دانش تخصصی ندارد و فرد خسته و گرسنه را سر پا نگه می‌دارد تا زمانی که او به معتادی ناامید و از همه جا بریده تبدیل شود. فراریان اخیر به سوالات ما در مورد «شیشه» در کره‌شمالی پاسخ‌هایی این‌گونه می‌دهند: «همه جا یافت می‌شود» یا «هنوز در کره‌شمالی مخدر محسوب نمی‌شود.» این مساله چگونه رخ داد؟ بذرهای معضل «مت» یا «شیشه» در کره‌شمالی از سوی دولت کاشته شد. رژیم برای تضمین درآمد و منابع مالی خود و کمک به پر کردن خزانه «دفتر شماره ۳۹» - گروهی که هدفش تامین پول برای خاندان حاکم است- مدت‌ها به فعالیت‌های اقتصادی غیرقانونی اتکا داشت تولید تریاک برای صادرات در دهه ۷۰ به مثابه ابزاری برای تولید پول شروع شد. اما تولید متیل آمفتامین- که برای برخی کره‌ای‌ها در دهه ۴۰ نامی آشنا بود آن هم به‌خاطر استفاده ارتش ژاپن از آن برای تقویت روحیه رزمی سربازان تا لحظه آخر- آسان‌تر، سریع‌تر و مقرون به صرفه‌تر بود. کارخانه‌های بزرگ دولتی در شهرهایی مانند پیونگ‌سونگ و‌ هامهونگ شروع به تولید انبوه «مت» کردند که بیشتر آن به چین می‌رفت. ژاپن هم یک بازار هدف مهم بود که به دلیل تعامل تجاری کره‌شمالی با باند یاکوزاها به این کشور هم رسید: توقیف کشتی کره‌شمالی در بندر هوسوشیما (Hososhima) در سال ۲۰۰۷ موجب کشف مقادیر زیادی از «مت» شد که آ‌ن‌قدر کافی بود که موجب شد بزرگ‌ترین باند موادمخدر ژاپن در آن زمان متلاشی شود.