بخش نوزدهم

محرمانه‌های کره‌شمالی

دانیل تودور / جیمز پی‌یر سون ترجمه: محمدحسین باقی از نظرسنجی‌ها و گفت‌وگو با مردم کره‌شمالی چنین به‌نظر می‌رسد که تعداد کثیری از آنها به رسانه‌های خارجی بیش از رسانه‌های تبلیغاتچی داخلی اعتماد دارند. این مساله حتی برای پیونگ‌یانگی‌هایی که نگرش جدی در مورد فرار ندارند هم صادق است. در مورد فراریان، بسیاری می‌گویند که فیلم‌ها و تلویزیون‌های خارجی به آسان‌تر کردن فرار آنها به خارج کمک و آنها را به لحاظ عملی و احساسی آماده کرده است. از سوی دیگر، همان‌طور که کامپیوتر به‌طور باور نکردنی به خانه‌های مردم کره‌شمالی راه خود را یافت، توانایی‌اش برای تضعیف کنترل دولت هم افزایش خواهد یافت.

خواندن و کتاب‌های کمیک

در هر دو کشور، مردم خواندن را به منزله چیزی که با مطالعه مرتبط است می‌بینند؛ متداول‌ترین کتاب‌هایی که خوانده می‌شود کتاب‌های درسی است که قبولی در امتحان را تسهیل می‌سازد. جوانان هر دو کشور موضوعات سنتی مانند «علم» و «ریاضیات» را مطالعه می‌کنند اما کودکان کره‌شمالی مجبورند بیوگرافی‌های تبلیغی کیم‌ایل‌سونگ و کیم‌جونگ‌ایل را هم بخوانند. هوادار جدی ادبیات وجود دارد اما دسترسی‌شان به محتوای ادبی به‌خاطر سانسور و کمبود پول بسیار محدود است. آنها که به قدر کافی پول برای در اختیار داشتن کلکسیونی از کتاب‌ها را دارند (و دارای صبغه فکری هم هستند) احتمالا با مجموعه‌ای از نویسندگان کلاسیک انگلیسی و روسی آشنایی دارند. تولستوی، داستایوفسکی، شکسپیر، اوستین و دیکنز در میان پرخواننده‌ترین‌ها هستند. رمان «توماس ‌هاردی» با عنوان «تس از خانواده دوربرویل» [Tess of the D’Urbervilles]، با تم دهقانی که با صنعتی شدن سرمایه‌داری تهدید می‌شود، به رمان محبوبی برای بحث در میان دانشجویان تبدیل شده است.

یک شکل بسیار محبوب از خواندن مطالب وجود دارد: کتاب‌های کمیک یا کمدی. درست همان‌طور که «مانگا» [manga] در ژاپن است و هم‌ریشه‌اش «مانهوا» [manhwa ] در کره‌جنوبی، کره‌شمالی‌ها هم از یک «کوریم چائک» خوب («کتاب تصویری») [kurimchaek] برخوردارند. کوریم چائک در تمام شهرها و حومه شهرها و در قفسه‌های قابل حملی [portable bookstalls] که «چائک مای‌دای» [chaekmaedae] نامیده می‌شود، در دسترس است. این قفسه‌ها از نیمه تا اواخر دهه ۲۰۰۰ دیده می‌شدند و هنوز نمونه دیگری از کاپیتالیسم خصوصی- دولتی درحال ظهور در کره‌شمالی است. «چائک مای‌دای»‌ها از سوی کتابخانه‌ها و انتشاراتی‌های دولتی سازماندهی می‌شوند. آنها داستان‌های عاشقانه زیادی دارند اما تاکید عمده‌شان بر پروپاگانداست.