«نسل استقلال» ارمنستان را متحول می‌کند
زیر پوست تحولات ارمنستان
ارمنی‌های زیر ۳۰ سال که به «نسل استقلال» معروفند (زیرا پس از جدایی کشورشان از شوروی در سال ۱۹۹۱ متولد شدند) در اعتراضاتی که به تازگی در این کشور شروع شد نقش «ستون فقرات» را داشتند. در درون این گروه بزرگ، کارمندان بخش تکنولوژی (tech-sector) در حفظ و تداوم این تظاهرات نقش خاص و موثرتری داشتند. «نیل مک فارکوهر»، گزارشگر نیویورک‌تایمز نوشت این معترضان ارمنی از اپلیکیشن‌هایی مانند تلگرام برای هماهنگی این اعتراضات بهره می‌جستند. آنها با ایجاد حلقه‌های بزرگ از عابران پیاده در خیابان‌ها ترافیک درست می‌کردند. به عبارت دیگر، این عابران که دارای صف‌های طویل بودند نقش خودروهایی را در خیابان ایفا می‌کردند که چراغ راهنمایی کنترل‌شان نمی‌کرد. کارگران فنی به مثابه چرخ دنده‌های ارمنستان با پیوستن به تظاهرات نوعی تغییر ذهنی جمعی را نوید می‌دادند. آنها فهمیدند که با اقدام مشترک و جمعی می‌توانند نظام تک حزبی و اقتصاد درمانده از دوران شوروی را کنار بزنند. «آرسن گورجیان»، ۴۴ ساله و پایه‌گذار یک شرکت نرم‌افزاری به نام SFL می‌گوید: «نسل جدید هرگز کمونیسم را ندیده و درک نکرده است. آنها با تصاویر لنین، استالین یا برژنف بزرگ نشدند. این نسل جدید فعال‌تر است. آنها اینترنت را دیدند، اروپا را دیدند و دموکراسی را هم دیدند.»
کشورهای سابق شوروی از زمان فروپاشی ابرقدرت شرق شاهد «انقلاب‌های» بسیاری طی سال‌های گذشته بوده‌اند. اوکراین و گرجستان، به‌طور اخص، در چند مورد نظم کهن را اغلب با تشویق کرملین به دور ریختند اما دیدند که باز به عقب کشیده شدند. تا همین چند سال پیش، کارگران فنی زیادی در ارمنستان وجود نداشت تا زمینه‌ساز تغییر شود. اما اکنون دست‌کم ۱۰ هزار کارگر حرفه‌ای در اقتصاد رکود زده این کشور وجود دارد که در بخش فنی که به سرعت درحال رشد است مشغولند. آنها باور دارند که می‌توانند به نظام سیاسی برای دموکراسی، شفافیت و پاسخگویی فشار آورند. «ماریا تیتیزیان»، سردبیر EVN Report، یک مجله آنلاین، به نیویورک‌تایمز می‌گوید: «حضور این کارگران فنی به مردمان دیگر هم روحیه داد؛ مردمانی که می‌گفتند وقتی این آدم‌های فنی بیرون آمده‌اند چرا ما در حصارهای خود بنشینیم.»
آمارهای سرشماری در ارمنستان- کشوری کوچک در جنوب قفقاز- یک جورهایی دقیق نیست اما همین آمارها هم نشان می‌دهد که طی دهه گذشته لااقل ۳۷۰ هزار نفر به خارج رفته‌اند. آخرین سرشماری در سال ۲۰۱۱ – وقتی جمعیت تا حدودی بالاتر از ۸/ ۲ میلیون نفر امروز بود- نشان داد که حدود ۴۵ درصد از جمعیت زیر ۳۰ سال بود. با توجه به اینکه جمعیت این کشور بیشتر بر فضای مجازی متمرکز است تا فضای واقعی، اقدامات ضدحکومتی در میان کارگران فنی جوان امری غیرقابل انتظار بود. افزون بر این، توضیح تعطیل کردن کار برای تظاهرات برای شرکت‌های آن‌سوی آب که در ارمنستان کار می‌کردند آسان نبود. «واهه ایوویان» پزشک و برنامه‌ریز ۳۰ ساله کامپیوتر می‌گوید: «گفتن این مساله برای این شرکت‌ها سخت است. نمی‌شود به آنها گفت «ببینید اینجا انقلاب شده است. این هفته نمی‌توانیم کار کنیم.» با شدت گرفتن تظاهرات، بسیاری از کارگران فنی فهمیدند که اکنون «یا زمان اقدام است یا زمان باختن».
بسیاری از زنان و مردان میانسال معتقدند اگر شرایط به همین منوال در ارمنستان بماند هیچ پاسخی برای فرزندان جوانشان ندارند. گزارشگر نیویورک‌تایمز به نقل از مردمی که با آنها مصاحبه کرده می‌نویسد ارمنستان کشور انحصارها است و دولت نقشی انحصاری بر بیزینس‌های مختلف دارد اما «قدرت‌های سنتی ابزارهای اندکی برای فشار بر بخش فنی داشتند.» افزون بر این، خشم و نارضایتی در میان جوانان سال‌ها روی هم تلنبار شده بود. الیگارش‌های ارمنی مدام به خورد مردم می‌دادند که فقر و راه‌های ناجور قربانی ساخت ارتشی قدرتمند شده است. اما ارمنستان در سال ۲۰۱۶ بازنده جنگ شد و گزارش‌هایی وجود دارد که سربازان در آن جنگ فاقد برخی از اساسی‌ترین ابزارها و ادوات برای جنگ بودند مثل گلوله و ابتدایی‌ترین وسایل پزشکی. در چنین وضعی بود که «نسل استقلال» به پا خاست و دولت را تغییر داد.
ارسال نظر