«محمد ابوشعبان»، از اعضای گارد محافظ ریاست‌جمهوری تشکیلات خودگردان که دو ماه پیش به اجبار بازنشسته شد، ۶ ساعت در صف ایستاد تا حقوق ۲۸۵ دلاری خود را از عابر بانک بگیرد. حقوق او پیش از بازنشستگی ۱۳۲۰ دلار بود اما پس از بازنشستگی اجباری به ۲۸۵ دلار کاهش یافت. «دیوید.ام.‌هالبفینگر»، گزارشگر نیویورک‌تایمز، در گزارش ۱۱ فوریه ۲۰۱۸ خود به نقل از ابوشعبان می‌نویسد: «زندگی کاملا متفاوت شده است.» او دیگر توان پرداخت شهریه دانشگاه فرزندش را ندارد. درآمد او به قدری است که فقط از قدرت خرید سبزیجات – نه گوشت- برخوردار است و همسرش غذاهای گیاهی برای ۶ فرزندش می‌پزد.

ابوشعبان می‌گوید: «این پول صرف پرداخت بدهی‌هایم به خواروبارفروشی‌ها شد. شاید کمتر از پنج روز دیگر، پولی در بساط نداشته باشم.» غزه، به‌عنوان پرتراکم ترین منطقه در جهان با دو میلیون فلسطینی که میان اسرائیل و مصر در هم می‌لولند، در برابر چشم ساکنانش در حال نابودی است. در بطن بحران، یک فشار مالی خردکننده جریان دارد که نتیجه بن بست شدید میان حماس و فتح است. فتح تشکیلات فلسطینی را در کنترل دارد اما در سال ۲۰۰۷ به دست حماس از غزه رانده شد. در فروشگاه‌های مواد غذایی، گداها با خریداران طبقه متوسط می‌پلکند و گاهی می‌خواهند اجناس را به‌صورت اعتباری و قسطی خریداری کنند. «زکیه ابو اجوا»، ۵۷ ساله که غذاهای سبز که برای حیواناتش مصرف می‌شود را برای سه نوه کوچکش می‌پزد، می‌گوید: «ما مرده‌ایم اما از بخت بد روزگار نفس هم می‌کشیم. مردگانی هستیم در لباس زندگان.»

زندان‌ها پر از خریدارانی است که نتوانسته‌اند اقساط کالاهای خود را بپردازند؛ در خیابان‌ها صحبت از خانه‌هایی است که همواره از آنها دزدی می‌شود. بچه‌ها از مدرسه فرار می‌کنند تا بتوانند زودتر از دیگران سبزی‌های تازه تهیه کنند یا زودتر از رقبای خود بتوانند شیشه ماشین‌های بیشتری را پاک کنند. رقابت در این حوزه بسیار سخت و شدید شده است. در بازارها قفسه‌ها پر از کالاست اما هیچ خریداری وجود ندارد چون پولی نیست. گزارشگر نیویورک تایمز به نقل از مقام‌های سازمان ملل هشدار می‌دهد غزه به فروپاشی نزدیک است؛ بحران بی‌پولی و بیکاری بیداد می‌کند؛ دزدی فراوان است؛ عرضه امکانات دارویی نزدیک به صفر است، کلینیک‌ها درحال تعطیل شدن هستند و ۱۲ ساعت قطعی برق در روز درحال تعطیل کردن بیمارستان‌هاست. آب تقریبا غیرقابل شرب شده است و پساب‌ها درحال درنوردیدن آن بخش‌هایی است که ماهیگیری در آن جریان دارد. مقام‌های اسرائیلی و امدادگران نسبت به شیوع وبا در هر لحظه هشدار می‌دهند. اسرائیل یک دهه است با تحریم‌های سفت و سخت خود مانع ورود و خروج غذا و مردم از غزه می‌شود به این امید که مردم به تنگ آمده و سرانجام حماس را سرنگون سازند.

حماس هم با دور زدن محاصره اسرائیل و از طریق تونل‌های زیرزمینی در سینا مبادرت به قاچاق کالا می‌کند. اما السیسی، رئیس‌جمهور مصر، هم با بستن مرز اصلی در رفح عملا نفس حماس را بند آورده است. این وضعیت بحرانی باعث شده حماس هم گزینه‌های محدودی داشته باشد. شاید یکی از گزینه‌ها آغاز جنگ با اسرائیل باشد تا به این وسیله ضمن جلب همدردی و توجهات بین‌المللی موجب ورود مایحتاج به این سرزمین بحران زده شود. حماس اکنون به آن اندک کمک‌هایی که از جهان عرب می‌رسد دلخوش کرده است. از میان بردن تونل‌ها ضربه دیگری بود که به حماس وارد شد. شاید بزرگ‌ترین بحران در غزه در جریان باشد؛ بحرانی که هنوز به‌طور کامل عیان نشده و بخش اصلی بحران زیر آب مانده و سر بر نیاورده است. دیری نخواهد پایید که غزه از درون منفجر شود: حال یا با وقوع جنگ داخلی و یا با به زیر کشیدن حماس. مردم اکنون نه پولی در بساط دارند و نه چیزی برای خوردن. تشکیلات خودگردان هم حقوق‌ها را یا کاهش داده یا قطع کرده است. دیگر راهی برای تنفس در غزه نمانده است.