این ۴ هدف شامل «حذف موانع ترافیک‌زا از جاده‌ها، سهولت و کاهش زمان سفر، کاهش تصادفات و ایجاد شفافیت در وصول عوارض» است. اما وضع موجود آزادراه‌ها به‌خصوص در مسیرهایی که روزهای خاصی از سال حجم تردد خودرو در آنها چند برابر می‌شود نشان از ناکامی در مدرن‌سازی و برد افراد ذی‌نفع در تداوم شکل سنتی عوارض‌گیری دارد. گیت‌های عوارضی در برخی مسیرها هنگام نوروز، تعطیلات چند روزه مناسبتی و همچنین ایام تابستان، به کانون ترافیک مقطعی و محل اتلاف وقت مسافران تبدیل می‌شود.  در همین تعطیلات اخیر در آزادراهی که جوان‌ترین جاده برون‌شهری در مقایسه با سایر جاده‌های کشور به حساب می‌آید، توقف اجباری گردشگران شهرهای شمالی پشت باجه‌های اخذ عوارض تردد، یک پرسش مهم در ذهن مسافران ایجاد کرد؛ اینکه «چرا هنوز شیوه عوارض‌گیری تغییر مثبت نکرده است؟» قطعه چهار آزادراه تهران-شمال سال ۹۲ افتتاح شد و طی سال‌های اخیر چند مرتبه این مسیر به دلیل ریزش دیواره‌ها و نشست زمین، از طرف وزارت راه و شهرسازی مرمت و بازسازی شد. انتظار می‌رفت این آزادراه که هم یک مسیر خاص -دارای استعداد بالای ترافیک در روزهای تعطیل- است و هم به‌تازگی زیربار تردد رفته است، به‌عنوان دومین جاده مجهز به امکان پرداخت الکترونیکی عوارض، مدرن‌سازی شود اما برخلاف این انتظار،‌ ظرف همین دو سه سال اخیر به‌رغم کمبود شدید بودجه عمرانی کشور، مجموعه وسیعی از باجه‌های عوارضی در ابتدای قطعه چهار –سمت چالوس- در این مسیر احداث شد. آزادراه تهران-شمال می‌توانست بلافاصله بعد از تهران-پردیس به سیستم ETC –پرداخت الکترونیکی عوارض- مجهز شود. مدیران دولتی اواخر پارسال از طرح تجهیز چهار آزادراه به این سیستم برای ترددهای نوروز ۹۸ خبر دادند. هرچند این طرح به شکل کامل به اجرا درنیامد اما اخطارهای اسفندماه سبب شد تعداد قابل‌توجهی از مالکان خودروهای شخصی اقدام به خریداری کارت‌های الکترونیکی پرداخت عوارض کنند. این گروه توقع دارد در مسافرت‌های پیش‌روی خود، مثل سال‌های گذشته، مجبور به توقف برای پرداخت عوارض نشود. اما وضعیت موجود آزادراه‌ها، پاسخ نامناسب به این انتظار عمومی است که پیامد آن می‌تواند «نرخ مشارکت مردم در طرح‌های بعدی دولت» را کاهش دهد.

 

اخبار مرتبط