حمل و نقل مدرن در کلان‌شهرها

استیفن ردینگ «استیفن ردینگ»، استاد اقتصاد در دانشگاه پرینستون است که حمل و نقل مدرن در شکل‌گیری کلان‌شهر لندن را زیر ذره‌بین قرار داده است: در طول دو قرن اخیر، نوآوری در زمینه حمل و نقل، مناظر شهرها را دچار تغییرات گسترده‌ای کرده است. این نوشته بررسی می‌کند که چگونه انقلاب حمل و نقلی در اواسط قرن نوزدهم، تراکم شهری لندن را شکل داده است.

کلان‌شهرهای مدرن تمرکز بزرگی از فعالان اقتصادی را شامل می‌شوند. در سال ۱۸۰۱، ناحیه ساخته شده لندن یک میلیون نفر از مردم را اسکان می‌داد و از غرب تا شرق آن تنها ۵ مایل مسافت بود. در مقابل، در سال ۱۹۰۱ لندن بزرگ شامل بالای ۵/ ۶ میلیون نفر از مردم می‌شد؛ با اندازه ۱۷ مایل در عرض. اکنون در لندن بزرگ حدود ۴/ ۸ میلیون نفر از مردم حضور دارند. این جمعیت عظیم، حمل و نقل شهر را نیز به شدت درگیر می‌کند. امروزه تنها در زیر زمین لندن نزدیک به ۵/ ۳ میلیون مسافر در روز سفر می‌کنند و قطارهای آن حدود ۷۶ میلیون کیلومتر در سال را طی می‌کنند. اما هنوز کمتر نقش این جریان رفت‌وآمد در حفظ غلظت فعالیت اقتصادی شناخته شده است. از یک طرف این جریان مسافر هزینه‌های زیادی را هم از نظر صرف زمان و هم از نظر هزینه‌های ساخت شبکه‌های پیچیده حمل و نقل تحمیل می‌کند. از طرفی دیگر، آنها هسته اصلی ایجاد مکان‌های تجاری و مسکونی با خصوصیات منحصربه‌فرد برای تولید و مصرف هستند.

ما در مدل کمّی شهری خود برای بررسی اثر تکنولوژی‌های جدید رفت‌وآمدی، دریافتیم که حذف شبکه کلی ریلی، جمعیت کل و قابلیت پرداخت مالیات را به ترتیب ۳۰ و ۲۲ درصد کاهش می‌دهد. همچنین رفت و آمد به داخل شهر لندن را از ۳۷۰ هزار در سال ۱۹۲۱ به کمتر از ۶۰ هزار می‌رساند. در مقایسه، حذف تنها شبکه ریلی زیرزمینی، جمعیت کل و دارایی‌های مالیاتی لندن بزرگ را به ترتیب ۸ و ۶ درصد کاهش می‌دهد و رفت و آمد جمعیت به داخل شهر را به ۳۰۰ هزار نفر می‌رساند. در هر دو حالت، افزایش در ارزش خالص فعلی زمین و ساختمان‌ها از تخمین‌های تاریخی هزینه ساخت شبکه ریلی فراتر می‌رود. در نتیجه این مدل کمّی، نقش تکنولوژی‌های مدرن حمل و نقل را در نگهداری تمرکز پررنگ فعالیت اقتصادی، برجسته جلوه می‌دهد.