علل بی‌توجهی بانک‌ها به صنعت گچ
برخلاف بسیاری از صنایع که به دلیل فروش نقد محصولات سرمایه در گردش بالایی دارند، صنعت گچ به دلیل فروش اعتباری ناشی از رکود بازار و تولید مازاد از نظر تامین نقدینگی با مشکل مواجه است؛ در واقع تولیدکنندگان گچ مجبورند محصول‌شان را به صورت اعتباری و چند ماهه به مشتری بفروشند و ارزش پول در‌یافتی پس از چند ماه گاهی تا 15درصد کاهش پیدا می‌کند؛ بنابراین عملا سودی نصیب تولیدکننده نمی‌شود و از طرفی قدرت برنامه‌ریزی را از تولیدکننده سلب می‌کند. در حالی که با همکاری بانک‌ها امکان ارتقای تولید و برنامه‌های توسعه برای واحدهای گچ وجود دارد اما متاسفانه هیچ گاه شاهد این همکاری نبوده‌ایم؛ اتفاقی که به نظر می‌رسد بی‌میلی بانک‌ها را برای اعطای تسهیلات به همراه داشته است چرا که فروش اعتباری باعث شده تا گردش سرمایه واحدهای تولیدکننده گچ به حداقل برسد و فقدان رسوب سرمایه در بانک‌ها تبدیل به توجیهی برای بی‌توجهی بانک‌ها به پرداخت تسهیلات بانکی به صنعت گچ شود.
در حالی صنعت گچ دچار مشکلات مالی است که تولید محصولات متنوع برای عرضه در بازارهای داخلی و بین‌المللی امروزه یک ضرورت انکار‌ناپذیر است و در کشور ما تولید با وضعیت کنونی محکوم به شکست است. چرا که کاربرد گچ نسبت به چند دهه گذشته تغییرات وسیعی را تجربه کرده است.
بی‌توجهی بانک‌ها به حوزه تولید در حالی اتفاق می‌افتد که این صنعت جزو معدود صنایعی است که از ضمانت‌های لازم برای دریافت تسهیلات برخوردار است چرا که عمده اموال تولیدکنندگان گچ غیر‌منقول هستند و تمامی زمین و تجهیزات مختص همان واحد تولیدی است. بنابراین به طور طبیعی بانک‌ها نباید نگران بازگشت سرمایه باشند.
در شرایط کنونی بهای ارزان گچ و از طرفی فقدان توانایی مالی برای به‌روز‌رسانی ماشین‌آلات باعث شده تا سود‌آوری این صنعت به پایین‌ترین حد خود برسد؛ حتی خرید واردات ماشین‌آلات کار‌کرده هم در توان شرکت‌های تولیدکننده گچ نیست و متاسفانه نبود تسهیلات هم شرایط را سخت‌تر کرده است؛ ضمن اینکه افزایش قیمت گچ هیچ گاه متناسب با میزان تورم عمومی نبوده و به همین دلیل شاهد مشکلات مالی این صنعت هستیم.
بر این اساس چنانچه وزارت صمت در سال‌جاری به میزان افزایش هزینه‌‌‌ها اجازه افزایش بهای گچ را صادر نکند، قطعا باید منتظر ورشکستگی برخی از تولیدکنندگان باشیم کما اینکه برخی از تولیدکننده‌های صاحب نام اقدام به فروش واحدهای تولیدی خود کرده‌اند. این در حالی است که قطعا در صورت توجه به صنعت گچ، علاوه بر ایجاد اشتغال، می‌توانیم محصولاتی تولید کنیم که به کشورهای عراق، افغانستان، سوریه، آسیای میانه، هند و... صادر شود اما هم اکنون بخش عمده‌ای از ظرفیت تولید مورد استفاده قرار نمی‌گیرد اما واقعیت این است که هر ساله میزان ساخت‌وساز و استفاده از گچ کاهش می‌یابد و این اتفاق در شرایطی می‌افتد که صادرات گچ پودری کیسه‌ای به سختی امکان‌پذیر است و کشورهای دیگر به سمت گچ‌های خمیری، گچ برگ، گچ‌های ضد آتش و... رفته‌اند که صادرات آن به شدت ارز‌آور و به صرفه است.
