زمان قدرت گرفتن آسیایی‌ها؟
به گزارش «ایبنا» پایگاه خبری لایومینت در تحلیلی با این مقدمه، نوشت: بزرگ‌ترین تغییر جهانی را می‌توان شروع عصر آسیا نام‌گذاری کرد. امروز آسیا میزبان سه کشور از چهار اقتصاد بزرگ جهان از لحاظ قدرت خرید است: چین، هند و ژاپن. مجموع تولید ناخالص داخلی این منطقه از GDD آمریکا و اتحادیه اروپا بالاتر است. حتی آمریکا دیگر بزرگ‌ترین قدرت جهانی اقتصاد محسوب نمی‌شود و شاید بتوان این لقب را به چین داد که شریک تجاری بزرگ‌تری برای اکثر کشورهاست و حتی توافق‌های تجاری آزاد بیشتری با کشورها امضا کرده است و از سوی دیگر، آمریکا در رویه‌ای برخلاف این درحال خروج از اکثر پیمان‌های منطقه‌ای و جهانی است.
نظام حاکم بر جهان سرعت خود را با تغییر دینامیک‌های اقتصاد جهان تطبیق نداده است.
هنوز دلار آمریکا ارز مورد استفاده در تجارت جهانی است و آمریکا و اروپا همچنان کنترل دو سازمان بزرگ بین‌المللی اقتصادی جهان یعنی صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی را در اختیار دارند. از سوی دیگر، شورای امنیت سازمان ملل که تنها نهادی است که تصمیمات الزام آور برای اعضای این سازمان می‌گیرد هنوز تحت‌تاثیر قدرت چند کشور معدود است. شاید در تئوری راحت ترین راه حل برای این مسائل، افزایش نفوذ قدرت‌های نوظهور مثل چین در نهادهایی مثل صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی باشد. هرچند آمریکا و اروپا در سال ۲۰۰۶ اذعان کرده‌اند که انتخاب مقام‌های ارشد صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی باید نمایانگر حضور همه کشورهای عضو باشد.
با این حال توفق نانوشته‌ای که آمریکا را بالای سر بانک جهانی و اروپا را بالای سر صندوق بین‌المللی پول نگه داشته نشان‌دهنده مقاومت لجبازانه این قدرت‌هاست. سال ۲۰۰۷ دومینیک استراوس کان فرانسوی هدایت صندوق بین‌المللی پول را بر عهده گرفت، سال ۲۰۱۱، کریستین لاگارد، فرانسوی دیگری جای او را گرفت. ۶ سال پس از آن بود که لاگارد از طرحی خبر داد که براساس آن ممکن است در صورت تداوم روند رشد کنونی در آسیا و تاثیرگذاری بیشتر در آرا، مقر صندوق بین‌المللی پول تا سال ۲۰۲۷ به پکن منتقل شود. با این حال وقتی لاگارد امسال از این سمت استعفا کرد تا ریاست بانک مرکزی اروپا را بر عهده بگیرد، باز هم اروپایی دیگری جای او را گرفت. کیتالینا جورجیوا، اقتصاد دان بلغارستانی جای لاگارد را گرفت.
در آینده تاریخ‌نویسان از رفتار خجالت آور قدرت‌های قدیمی در تقسیم قدرت در کنترل نهادهای بین‌المللی خواهند نوشت.
نکته مهم دیگر کاهش سهم آمریکا در رهبری جهان و آینده حضور دلار به‌عنوان ارز اصلی مبادلات جهانی است. از سال ۲۰۱۷ ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا در راستای کاهش نقش دلار در بازارهای جهانی حرکت کرده است. او بارها به فدرال رزرو فشار آورده است که نرخ بهره را پایین بیاورد. از سوی دیگر روسیه به‌عنوان پیشرو جریان دلارزدایی هم پیمانان قدرتمندی را کنار خود می‌بیند.
