در حسرت مدال‌های المپیک
هند امسال تنها ۶مدال در پاریس کسب کرد که حتی از رکورد هفت‌مدال خود در توکیو در سال ۲۰۲۱ فاصله داشت. ایالات‌متحده، با جمعیتی کمتر از یک‌چهارم جمعیت هند، با ۱۲۶مدال در صدر جدول قرار داشت و پس از آن چین با ۹۱مدال در رتبه دوم جدول قرار گرفت. هند در جدول مدال‌ها در رتبه ۷۱ و حتی در جایگاهی پایین‌تر از کشورهایی با جمعیت بسیار کمتر از جمله گرجستان، قزاقستان و کره‌شمالی قرار گرفت. هند از اولین حضور خود در المپیک در سال ۱۹۰۰ تاکنون، تنها ۴۱مدال المپیک کسب کرده است. شکی نیست که هند در المپیک و به طور کلی در ورزش جهانی عملکرد ضعیفی داشته است و اگر به نسبت جمعیت این کشور با تعداد مدال‌های کسب‌شده در المپیک نگاهی کنید، احتمالا این کشور بدترین عملکرد را داشته است.
اما به گفته کارشناسان، تاریخچه بهره‌نبردن از پتانسیل‌های بکر المپیک هند را می‌توان ناشی از عوامل مختلفی دانست که سرمایه‌گذاری ناکافی در ورزش یکی از عوامل اصلی است. باید افزود که دهلی‌نو، هرگز مانند سایر کشورهای بزرگ دنیا که دریافت مدال المپیک را نمادی از قدرت کشورشان می‌دانند، روی برنامه‌های تمرین و پرورش قهرمانان المپیک از سنین نوجوانی سرمایه‌گذاری نکرده است. به گفته تحلیلگران، ورزشکاران هندی اغلب با موانعی مانند بودجه ناکافی و دسترسی نداشتن به امکانات و تسهیلات لازم روبه‌رو هستند. به همین دلایل، هند ورزشکاران و کارکنان پشتیبانی بسیار کمتری را در مقایسه با تیم‌های برتر مانند ایالات‌متحده به المپیک پاریس اعزام کرد و تعداد نمایندگان هند در مقایسه با آمریکا ۱۱۷نماینده در مقابل ۶۰۰نماینده بود.
از طرف دیگر، به‌گواه کارشناسان، هند با چالش‌های عمده‌ای در حوزه‌های سلامت و بهداشت مواجه است که مانع توسعه و تربیت استعدادهای جوان برای شرکت در رقابت‌های المپیک می‌شود. هند در گزارش شاخص جهانی گرسنگی در سال ۲۰۲۳ در رتبه ۱۱۱ در میان ۱۲۵کشور قرار گرفت. این کشور با ۱۸.۷درصد، بالاترین نرخ سوء تغذیه حاد کودکان در جهان را دارد. براساس این گزارش، بیش از یک‌سوم کودکان زیر پنج‌سال در هند دچار سوء تغذیه و کوتاهی قد هستند. با در نظر گرفتن این شرایط، تا زمانی که به نگرانی‌های اساسی در مورد تغذیه رسیدگی نشود، دستیابی به مدارج بالا و پیروزی‌های ورزشی برای این کشور امری ثانویه محسوب می‌شود.
یک چالش دیگر در مسیر پیشرفت در زمینه المپیک، موانع مضاعفی است که زنان ورزشکار در هند، در کشوری که همچنان یک کشور به‌شدت مردسالار محسوب می‌شود، با آن مواجه هستند. ساکشی مالیک، بانوی کشتی‌گیر هندی که در المپیک ۲۰۱۶ ریو برنده مدال شد در این باره می‌گوید، از کودکی، وقتی کشتی را شروع کردم، مردم مرا مسخره می‌کردند و می‌گفتند که او یک دختر است، چه کاری می‌تواند انجام دهد، چرا وارد ورزش مردانه می‌شود؟ او سال گذشته ورزش قهرمانی را به دنبال انتقاد و شکایت از اتهامات آزار و اذیت جنسی رئیس فدراسیون کشتی هند ترک کرد. با این حال در شرایطی که عملکرد کلی هند در رقابت‌های المپیک پاریس اصلا شگفت‌آور نبود، اما هواداران تیم المپیک هند موفقیت مدال‌آوران این کشور را در المپیک با موجی از غرور و شادی و نمایش و ابراز آن در شبکه‌های اجتماعی جشن گرفتند.
پتانسیل عظیم درخشش هند در المپیک را شاید بتوان به بهترین نحو با جایگاه آن در کریکت، محبوب‌ترین ورزش این کشور و ورزشی که در آن به قدرت برتر جهانی تبدیل شده است، مشاهده کرد. کریکت از سال ۱۹۰۰ بین بازی‌های المپیک نبوده است، اما قرار است به رقابت‌های لس‌آنجلس ۲۰۲۸ بازگردد تا با هیجان هواداران و بازیکنان هندی که به دنبال طلا هستند، مواجه شود. در حالی که لیگ برتر کریکت در هند به ارزش چند میلیارد دلار، بارزترین نشانه سرمایه‌گذاری ورزشی در این کشور است، در سال‌های گذشته سایر حوزه‌های ورزشی هم با حمایت دولت و پشتیبانی شرکت‌های خصوصی تقویت شده‌اند. در عین حال هند با گذشت زمان به جایگاه و پتانسیل قدرت نرم در رقابت‌های ورزشی پی برده و اقدامات مختلفی را در این مسیر به کار بسته است. در راستای همین سیاست، از ژوئیه ۲۰۲۴، وزارت ورزش هند نزدیک به ۲۶۰میلیون دلار به دولت‌های ایالتی برای توسعه زیرساخت‌های ورزشی تحت برنامه حمایتی دولت اختصاص داده است.
