مطابق با مفاد این طرح، شهرداری‌های با جمعیت ۲۵۰ هزار نفر و بیشتر هر ساله به تعداد ذیل مسکن استیجاری ساخته و به افراد بومی همان شهر خصوصا جوانان تازه متاهل شده و نیازمند اجاره می‌دهند. به‌طوری ‌که حداقل تعداد واحد مسکونی قابل ساخت در هر سال در کلان‌شهر تهران سالانه ۵ هزار واحد مسکونی، در کلان‌شهرهای ۲ تا ۴ میلیون نفر جمعیت ۳ هزار واحد مسکونی، کلان‌شهرهای ۱ تا ۲ میلیون نفر جمعیت ۲ هزار واحد مسکونی، در شهرهای با جمعیت ۵۰۰ هزار تا یک میلیون نفر سالانه هزار واحد مسکونی و شهرداری‌های بین ۲۵۰ هزار تا ۵۰۰ هزار نفر جمعیت سالانه ۵۰۰ واحد مسکونی است. متراژ پیش‌بینی شده برای واحدهای ساخته شده در این طرح بین ۷۰ تا ۱۰۰ مترمربع است. همچنین بنا براین طرح، شرایط اجاره و میزان مال‌الاجاره ماهانه پیشنهادی شهرداری به شورای اسلامی همان شهر تقدیم شده و پس از تایید آن شورا مبنای اجرا قرار می‌گیرد و میزان مال‌الاجاره به میزان ۲۰ درصد زیر قیمت بازار همان شهر در همان سال‌جاری است. حداکثر مدت اجاره برای هر خانواده در این نوع واحدها نیز سه سال شمسی پیش‌بینی شده است.آن‌طور که طراحان این طرح عنوان کرده‌اند هدف از این طرح، تامین مسکن ارزان قیمت برای اقشار کم‌ برخوردار و ساماندهی بازار مسکن و اجاره است. هرچند طرح مسکن استیجاری در بسیاری از کشورهای دیگر نیز تجربه شده است، اما بررسی روش‌های اجرایی و عملیاتی شدن این طرح در کشورهای دیگر حاکی از آن است که نسخه‌های مختلفی برای اجرای این طرح در هر کشور و حتی شهرهای مختلف یک کشور پیش‌بینی شده است. نکته مهمی که در نسخه پیشنهادی موردتوجه قرار نگرفته و مورد نقد کارشناسان قرار گرفته، چگونگی تامین منابع مالی ساخت واحدهای مسکونی تعیین شده از سوی شهرداری‌ها است. در باشگاه اقتصاددانان امروز، صاحبنظران و کارشناسان بازار مسکن با توجه به تجربه سایر کشورها، طرح پیشنهادی را از ابعاد مختلف مورد بررسی قرار داده‌اند.

 

اخبار مرتبط