ناسیونالیسم جنگجو
در سال ۲۰۱۹ اتفاقات ناخوشایند و منفی نیز رخ داد که می‌توان آن را ناسیونالیسم متخاصم نامید. کشتار مسلمانان ساکن در هند، قفل کردن درب اردو‌ها به روی مسلمانان در چین و به رسمیت نشناختن موسسات و پیمان‌های جهانی توسط ایالات‌متحده آمریکا از موارد مهمی است که می‌توان به آن اشاره کرد. البته در برخی از این خبرها، موج واکنش‌های جهانی چنان قدرتمند بود که کشور‌های دیگر همگی در قبال این اتفاق‌ها موضع گرفتند. در نیوزیلند در پاسخ به قتل عام در مساجد توسط یک ملی‌گرای سفیدپوست، نخست‌وزیر این کشور، جاسیندا آردرن، روسری به سرش کرد و اعلام کرد که حمله به مسلمانان حمله به همه نیوزیلندی‌ها است. دولت وی خرید و فروش سلاح‌های نیمه اتوماتیک را ممنوع کرد و هزاران تن از مردم را از خرید آن باز داشت.
یکی از اقدامات تاثیربرانگیز در این سال، در مقدونیه شمالی بود که نام خود را برای ارتقای صلح با همسایه خود تغییر داد. یونان با مقدونیه بر سر تغییر نام این کشور به جمهوری مقدونیه شمالی به توافق رسید. پس از نزدیک به سه دهه مذاکره، دو کشور توافق کرده‌اند که نام مقدونیه به جمهوری مقدونیه شمالی تغییر کند. یونان به استفاده از نام مقدونیه به خاطر هراس از طرح ادعای ارضی نسبت به مناطق شمالی یونان مخالف بود. به همین خاطر یونان جلوی عضویت مقدونیه در ناتو و اتحادیه اروپا را می‌گرفت. بنابراین قانون‌گذاران در اسکوپیه، پایتخت مقدونیه، غرور خود را زیر پا گذاشتند و به تغییر نام کشورشان رای دادند. تغییر نام در ماه فوریه صورت گرفت و روابط با یونان در حال حاضر بسیار گرم‌تر است.
مقدونیه شمالی در مسیر پیوستن به ناتو است اما افسوس که امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه (از سال ۲۰۱۷) با تصمیم پیوستن مقدونیه و آلبانی به اتحادیه اروپا مخالفت کرد تا سال‌ها تلاش این دو کشور حوزه بالکان برای ورود به بزرگ‌ترین کلوب اقتصادی جهان، با در بسته روبه‌رو شود. پذیرش عضو جدید در اتحادیه اروپا نیازمند رأی مثبت همه اعضاست و مخالفت فرانسه در ماجرای آلبانی و مقدونیه شمالی به‌معنای وتوی کل روند عضویت آنها بود.
کشور‌هایی نیز بودند که در سال ۲۰۱۹ بسیار ناامید شدند و آینده برای آنها خوش‌بینانه نبود. اعتراضات گسترده درسودان منجر به بیرون راندن عمر البشیر، یکی از ظالم‌ترین دیکتاتور‌های جهان شد.حکومت وی آفریقایی‌های سیاه‌پوست بسیاری را به قتل رساند. عمر البشیر در ۱۴ دسامبر به جرم فساد در دادگاه سودان محکوم شد، اما بعید به نظر می‌رسد که برای نسل کشی در دارفور، محاکمه شود. دولت جدید متعهد شده است که انتخابات را در سه سال برگزار کند و در حال مذاکره برای صلح در دارفور است. با این حال، خطر اینکه خرابکاران رژیم گذشته ممکن است اصلاحات دموکراتیک را منحرف کنند هنوز هم بسیار نگران‌کننده است.
تا سه سال پیش ازبکستان دچار یک دیکتاتوری قدیمی پس از اتحاد جماهیر شوروی بود؛ جامعه‌ای بسته که با وحشی‌گری و بی‌کفایتی استثنایی اداره می‌شد. آن‌طور که گفته می‌شود نظام سیاسی موجود مخالفان را به‌طور زنده می‌جوشاند و بسیاری از مردان، زنان و کودکان را مجبور به کار اجباری در مزارع پنبه در زمان برداشت می‌کرد. هنگامی که اسلام کریموف، دیکتاتوری که به مدت ۲۷ سال حکومت کرد، در سال ۲۰۱۶ درگذشت؛ شوکت میرضیایف در انتخاباتی که همان سال برگزار شد توانست با ۶/ ۸۸ درصد آرا به‌عنوان دومین رئیس‌جمهور این کشور انتخاب شود. در ابتدا، تغییرات بسیار آهسته و کم بود. اما پس از برکناری رئیس سرویس امنیتی این کشور در سال ۲۰۱۸، میرضیایف اصلاحاتی را آغاز کرد که طی یک سال گذشته سرعت بیشتری یافته است.
دولت وی تا حد زیادی به کار اجباری پایان داده است. بدنام‌ترین زندان‌های آن بسته شده است و به روزنامه‌نگاران خارجی اجازه ورود داده می‌شود. افراد بالادستی از تماس با مشاغل کوچک برای دریافت رشوه منع شده‌اند. گذرگاه‌های مرزی بیشتر باز شده و از تکنوکرات‌های خارجی دعوت شده است تا به بهبود اقتصاد متوقف شده کمک کنند. ازبکستان قرار است انتخابات پارلمانی خود را قبل از سال جدید برگزار کند. اگر چه قواعد دموکراسی در آن رعایت نمی‌شود - همه احزاب از آقای میرضیایف پشتیبانی می‌کنند و برخی منتقدین در پشت میله‌ها باقی می‌مانند - اما برخی از کاندیداها انتقاداتی را به دولت وارد می‌کنند که قبلا غیرقابل تصور بود. ازبک‌ها نیز احساس می‌کنند بدون ترس از اینکه در شب دستگیر شوند، می‌توانند تبلیغات سیاسی کنند و در این خصوص حرف بزنند. ازبکستان هنوز مسیری طولانی را باید بگذراند، اما هیچ کشوری در سال ۲۰۱۹ نتوانست این همه تغییر را به خود ببیند.
