در راستای پیگیری این موضوع و تلاش برای اصلاح برخی مواد این آیین‌نامه که به اعتقاد فعالان اقتصادی به‌صورت غیرکارشناسی نگاشته شده‌اند، نشستی با حضور اعضای هیات مدیره انجمن صنایع ملی پلیمر ایران، رئیس هیات مدیره اتحادیه صنایع بازیافت و نایب‌رئیس انجمن تولیدکنندگان اسباب‌بازی با رئیس و نایب‌رئیس کمیسیون توسعه پایدار، محیط زیست و آب اتاق ایران برگزار شد.

به اعتقاد سعید زکائی، نایب‌رئیس انجمن صنایع ملی پلیمر ایران این صنعت با توجه به تبلیغات گسترده‌ای که در کشور علیه آن وجود دارد به‌عنوان یک صنعت بسیار آلاینده شناخته می‌شود، در صورتی که صنایع دیگری وجود دارند که درصد آلایندگی آنها بسیار بیشتر است اما شناخته شده نیستند. متاسفانه به نظر می‌رسد در تدوین این آیین‌نامه نیز بدون بررسی‌های کارشناسی و بر اساس نگاه عمومی به این صنعت، تصمیم‌گیری شده است. وی ادامه داد: در نظر گرفتن عوارض بر اساس میزان فروش نیز اقدامی نادرست است، چراکه فروش تنها به معنای فروش به داخل نبوده و صادرات را نیز شامل می‌شود در این صورت چون مقصد خارج از مرزهاست پس دریافت عوارض از آن معنا ندارد. این فعال اقتصادی شیوه هزینه‌کرد منابع حاصل از این عوارض را نیز مبهم و نامشخص توصیف کرد و ادامه داد: این آیین‌نامه مشخص نمی‌کند که منابع حاصل از عوارض قرار است چگونه هزینه شود. در هر صنعتی عوارض دریافتی باید برای توسعه همان صنعت یا رفع آلایندگی‌های ناشی از آن هزینه شود.

وی یادآور شد: لازم است نشست‌های کارشناسی با حضور نمایندگانی از تمام بخش‌های مربوطه در اتاق ایران برگزار شود و در مورد اصلاحات آیین‌نامه اجرایی و در نظر گرفتن منافع همه بخش‌ها، صحبت و تبادل‌نظر کرد.

در این رابطه احسان منشی، نایب‌رئیس هیات مدیره انجمن تولیدکنندگان اسباب‌بازی گفت: کلیه محصولات فرهنگی از پرداخت مالیات معاف هستند. اسباب‌بازی نیز جزو کالاهای فرهنگی محسوب می‌شود، درنتیجه تعیین عوارض برای این بخش غیرقانونی است اما متاسفانه در این آیین‌نامه برای اسباب‌بازی نیز عوارض در نظر گرفته‌اند. حسن فروزان‌فرد، نایب‌رئیس کمیسیون توسعه پایدار، محیط زیست وآب اتاق ایران، از مالیات و عوارض به‌عنوان ابزاری برای تحقق توسعه در کشور یاد کرد و گفت: متاسفانه چنین نگاه و رویکردی در آیین‌نامه اجرایی قانون مدیریت پسماندها دیده نمی‌شود. تنها دلیل دریافت عوارض در این آیین‌نامه تامین هزینه‌های دولت است. در واقع چنین به نظر می‌رسد که این آیین‌نامه به هیچ‌وجه دغدغه حفظ محیط زیست ندارد چراکه بندهای آن به‌صورت غیر کارشناسی و بدون مطالعه تدوین و تصویب شده است.