ویلیام ورنون، بازرگان نیوانگلندی
ورنون در ۱۷۱۹ در نیوپورت و در خانواده یک نقره‌کار محلی به دنیا آمد. او همراه با برادرش ساموئل به عرصه تجارت گام نهاده و در نهایت توانستند سوداگرانی برجسته در ناحیه نیوپورت شوند. آن دو با استفاده از «مثلث تجارت» توانستند برای خود نامی دست و پا کنند و نخستین کشتی خود را با کنایه «شاخه زیتون»-نمادی از صلح و فتح-نامیدند. دومین کشتی ورنونها، کشتی «هِر: خرگوش صحرایی» بود که مستندات مشارکت آن در تجارت برده آن دوران به جای مانده است. آنان با خرید بردگان از آفریقا و فرستادن آنها به کلونی‌هایی واقع در هند غربی سودهای سرشاری کسب کرده و با استفاده از آنها به تجارت ملاس (شیره چغندر) دست می‌زدند. به این ترتیب بود که چرخه تجارت مثلث تداوم می‌یافت.
از ورنونها به عنوان اولین سوداگران نیوپورتی یاد می‌شود که بردگان آفریقایی را مستقیما به کلونی‌های جنوبی هم می‌فروختند. کشتی‌های آنان که از هند غربی (حوزه دریای کارائیب) بازمی‌گشت، بردگان را در کارولینای جنوبی تخلیه کرده و در ازای آن بشکه‌های برنج را به مقصد نیوانگلند بار می‌زدند. ورنونها نمونه کاملی از نقش محوری کلونی‌های شمالی در تجارت برده آمریکا به شمار می‌روند.
کمک به انقلاب آمریکا
کامیابی ویلیام ورنون در نیوپورت باعث شد بریتانیایی‌ها به خوبی او را بشناسند. ساموئل و ویلیام هر دو از ابتدا حامی انقلاب بودند، تا جایی که ساموئل از سرکردگان شورش موسوم به تمبر در ۱۷۶۵ بود. ویلیام ورنون به دلیل آنکه باورهای سیاسی‌اش شناخته شده بود، پیش از اشغال نیوپورت از سوی بریتانیا ناگزیر از آنجا گریخت. وی در ۱۷۷۷ از سوی کنگره اقلیمی به ریاست شورای نیروی دریایی خاوری برگزیده شد و در این جایگاه کشتی‌هایی برای نیروی دریایی اقلیمی ساخت. وی در این راه حتی از ثروت شخصی خود نیز مایه گذاشت. پس از انقلاب وی قبل از بازگشت به نیوپورت مدتی در شورای دریاسالاری عضویت داشت. پس از آن به فعالیت‌های خود در نیوپورت ادامه داد و از اعضای موسس شرکت توپخانه نیوپورت شد (۱۷۴۱). وی همچنین در راه‌اندازی بانک نیوپورت در ۱۸۰۳ نقشی کلیدی ایفا کرد. او در ۲۲ دسامبر ۱۸۰۶ درگذشت.
