لوسیندا هینزدیل استون حامی لغو برده‌داری
لوسیندا هینزدیل استون ۳۰ سپتامبر ۱۸۱۴ در هینزبرگ ورمونت به دنیا آمد. او دانش‌آموخته آکادمی هینزبرگ و دانشگاه ورمونت بود. استون در سال ۱۸۴۰ با یک کشیش باپتیست ازدواج کرد. او از ۱۸۴۳ تا ۱۸۶۳ ریاست کالج کالامازو را بر عهده داشت و خود در موسسات مختلف تدریس می‌کرد.
استون و شوهرش در راستای لغو برده‌داری، آموزش مشترک و حق رای زنان می‌کوشیدند. او در حالی درگذشت که شاهد کسب این حق برای زنان نبود، اما برای تحقق آن بسیار کوشید. هنگامی که استون در برلینگتون تدریس می‌کرد، دعوت‌نامه‌ای از جنوب آمریکا دریافت کرد که از وی می‌خواستند به می‌سی‌سی‌پی برود و در آنجا به تدریس در خانواده یک کشاورز مرفه بپردازد. او که درباره برده‌داری بسیار شنیده بود، اما هیچ تصویر واقعی از آن در ذهن نداشت، در این سفر با این وضعیت بغرنج آشنا شد. استون با رهبران ضد برده‌داری ارتباط داشت و با فعالان حق رای زنان، از جمله جولیا هو، الیزابت کدی استانتون، لوسی استون و... همکاری می‌کرد. استون به مدت ۵۰سال با نشریات مختلف همکاری کرد که از آن میان باید به ستون‌نویسی وی در دیترویت تریبون اشاره کرد که در واقع سفرنامه‌های وی بود. او در باب مسائل اجتماعی و اخلاقی می‌نوشت و هزاران خواننده داشت.
استون پس از سال‌ها تدریس، راهی خارج شد و در کشورهایی همچون مصر، فلسطین و سوریه دوره‌های آموزشی با عنوان «مدارس یا کلاس‌های مسافرتی» برگزار کرد.
«انجمن کتابخانه بانوان» و «باشگاه قرن بیستم» به ترتیب نخستین و آخرین باشگاه‌های متعددی بودند که استون در کالامازو تاسیس کرد. او کتابخانه بانوان را در سال ۱۸۵۲ راه‌اندازی کرد. همچنین موسس باشگاه داگلاس کالامازو برای آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار بود.
استون در مارس ۱۹۰۰ درگذشت. در سال۱۹۸۳ نام لوسیندا هینزدیل استون به پاس خدماتش در راستای ارتقای حقوق زنان به تالار مشاهیر زنان میشیگان راه یافت. نام او همچنین به عنوان نخستین زنی که در دانشگاه میشیگان پذیرفته شد، به ثبت رسیده است. یکی از فصل‌های کتاب «دختران انقلاب آمریکا» به افتخارش به اسم او نام‌گذاری شده است.
