نوربرت ریلو ، مخترع دستگاه تبخیرساز
ریلو زاده۱۷ مارس ۱۸۰۶ در یک خانواده سرشناس در نیواورلئان لوییزیانا به دنیا آمد به همین دلیل به آموزش‌ها و امتیازاتی در آن دوران دسترسی داشت که حصول آنها برای سیاه‌پوستان و بردگان ناممکن می‌نمود. او در یک کلیسای کاتولیک غسل تعمید دید و پس از گذراندن آموزش‌های مقدماتی در مدارس خصوصی کاتولیک در دهه ۱۸۲۰ راهی پاریس شد تا در اکول‌سنترال پاریس، یکی از برجسته‌ترین آموزشگاه‌های مهندسی فرانسه، تحصیلات خویش را ادامه دهد. او در این موسسه فیزیک، مکانیک و مهندسی خواند، در حوزه مهندسی‌بخار کارشناس شد و چندین مقاله در باب کاربرد انرژی بخار در ماشین‌آلات کار منتشر کرد؛ مقالاتی که پایه اختراع دستگاه تبخیر او بود. او در بیست و چهار سالگی به‌عنوان جوان‌ترین استاد اکول‌سنترال، مکانیک‌کاربردی تدریس می‌کرد. در دهه ۱۸۰۰ فرآوری شکر به شکلی کند، گران و ناکارآمد با روشی موسوم به «قطار اسپانیایی» یا «قطار جامائیکایی» صورت می‌گرفت و طی آن بخشی از شکر هدر می‌رفت یا می‌سوخت. این روش از آن‌رو که کارگران مجبور بودند مایع داغ را حمل کنند نیز خطرناک به‌شمار می‌رفت.
ریلو از همان زمان که در فرانسه بود پژوهش خود برای یافتن روش‌هایی برای ارتقای پروسه پالایش شکر را آغاز کرد اما همزمان با بازگشت به آمریکا متوجه شد که برادرش همراه با چند تن دیگر شروع به ساخت یک کارخانه فرآوری شکر در لوییزیانا کرده‌اند. ریلو در این کارخانه ناتمام پست مهندس‌ارشد را پذیرفت اما این کارخانه در پی بروز اختلاف میان سرمایه‌گذاران، هرگز تکمیل نشد.
با این همه نوربرت ریلو همچنان پژوهش‌های خود را در زمینه فرآوری شکر ادامه داد و توانست دستگاه تبخیرساز اثر چندگانه خود را طی سال‌های ۱۸۳۴ تا ۱۸۴۳ تکمیل کند و آن را به ثبت برساند. کنترل این سیستم جدید که در آن حرارت از طریق بخار انتقال می‌یافت، آسان‌تر از روش‌های قبل بود، شکر نمی‌سوخت و تغییر رنگ نمی‌داد در حالی‌که ایمنی بیشتری برای کارگران نیز فراهم می‌کرد. اختراع ریلو انقلابی در فرآوری شکر پدید آورد و مورخان صنعت آن را بزرگ‌ترین اختراعات اولیه در مهندسی شیمی برشمرده‌اند. چندین سال پس از ثبت این اختراع ریلو توانست آن را در نقاط مختلف نصب کرده و به بهره‌برداری برساند. ریلو در ۱۸۹۴ در پاریس درگذشت.
