دسته چهارم از تاسیسات مراکز برق بود که اکنون هم دائر و روبه توسعه است. چه آنکه برای به کار انداختن کارخانه‌ها، پل‌های متحرک، تلمبه‌های آب، اتوموتریس‌ها، علائم راهنمایی، روشنی و تهویه ایستگاه‌ها و غیره وجود برق ضرورت بسیاری دارد. مهم‌ترین مراکز برق راه‌آهن سراسری ایران در آغاز بهره‌برداری، پس از اتمام عبارت بود از: مرکز برق تهران، تبریز، اهواز، بندرشاه، پل سفید، فیروزکوه، بن کوه قم، اراک، دورود، اندیمشک، بندرشاپور که میان ۶۰ و ۲۰۰ کیلووات نیرو داشت و البته در طول زمان، از آن وقت تا امروز تغییرات زیادی در این کارخانه‌ها و میزان تولید آنها داده شده است و مراکز برق جدیدی هم در ایستگاه‌های دیگر تاسیس شده است؛ چنان‌که در دی ماه ۱۳۳۵ به منظور مجهز کردن ایستگاه‌های جدید راه‌آهن با برق، ره‌آهن دولتی ایران ۱۳۰ دستگاه مولد برق از اداره املاک پهلوی خریداری کرد و برای ساختمان موتورخانه‌ها در ایستگاه‌ها سی میلیون ریال در بودجه سال ۱۳۳۶ راه‌آهن منظور شد. از این دستگاه‌ها در حدود ۵۰ موتور در ایستگاه‌های جدیدالتاسیس مشهد و تبریز و بقیه در ایستگاه‌های درجه ۲ و ۳ شمال و جنوب که برق نداشت، قرار بود نصب شود و نیز قرار بود برای ایستگاه‌های درجه ۴ و ۵ پنجاه دستگاه موتور از راه مناقصه خریداری شود. در فروردین ۱۳۳۷ از طرف اعلیحضرت همایونی موتورهایی برای نصب در ایستگاه‌های شازند، نورآباد، و فوزیه به راه‌آهن اعطا شد و به کار افتاد... و ظاهرا این مولدها مجموعا ۹دستگاه بوده است که قبلا برای نصب در املاک پهلوی در نظر گرفته شده بود و همه به راه‌آهن داده شده و قرار بوده است، به تدریج به‌کار افتد.

منبع: حسین محبوبی‌اردکانی، تاریخ موسسات تمدنی جدید در ایران، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۷۰.