تقی‌زاده نسبت به میزان دانش خود که بسیار ژرف و گسترده بود، فروتنی می‌کرد. برای رسیدن به ژرفای دانش او انسان باید کنجکاوی می‌کرد ولی در عوض وقتی به آن می‌رسید زحمتش به خوبی جبران می‌شد. تنها تاسف من این است که به علت اینکه نوآموز بودم و تجربه نداشتم، نتوانستم به اندازه کافی کنجکاوی کنم. خواندن یک متن فارسی به کمک او سخت آموزنده بود، چه او هم از امکانات آموزش در مدارس قدیم بهره بسیار گرفته بود و هم از منابع غربی. تقی‌زاده در اواخر عمر از بحث سیاسی اکراه داشت و ترجیح می‌داد درباره مسائل علمی گفت‌وگو کند. آنچه من به ویژه از او در خاطرم مانده، این است که مردی فروتن، خوددار و صاحب درک علمی و تفاهم انسانی بود.

منبع: ان.ک.اس.لمتون، «سیدحسن تقی‌زاده»، ایران‌نامه، ۱۳۸۲.