این دو تن نامه‌ای از «ورنیاک» سفیر فوق‌العاده جمهوری فرانسه در دربار عثمانی برای حاج ابراهیم‌خان اعتمادالدوله صدراعظم ایران آوردند که در آن از تمایل فرانسوی‌ها به تجدید روابط دولتین ایران و فرانسه که پس از انقراض صفویه قطع شده بود صحبت شده بود. حاج‌ابراهیم‌خان به مناسبت گرفتاری‌های آقامحمدخان در جنگ‌های داخلی و فتح خراسان، جوابی مبنی بر تمایل متقابل ایران نسبت به این امر، به نامه مزبور داد و قضیه به همین‌جا خاتمه یافت.فرانسوی‌ها مجددا از راه دیگر داخل شدند و هنگامی که «اسماعیل‌خان بیات» برای رسیدگی و چاره‌کار هجوم وهابی‌ها به عتبات عالیات و قتل عام مردم کربلا، مأمور عراق شده بود، «داود» نامی را که از بازرگانان ارمنی و در کار تجارت با فرانسه بود با نامه‌هایی به نزد او فرستادند و داود به نام فرستاده دولت فرانسه به همراهی اسماعیل‌خان بیات به تهران آمد اما این شخص نیز مورد توجه واقع نشد و یک علت آن این بود که در آن زمان در دربار ایران کسی به زبان و خط فرانسه آشنایی نداشت و ماموران ایران نمی‌توانستند از مطالب نامه‌ها اطلاعی حاصل کنند.

منبع: حسین محبوبی‌اردکانی، تاریخ موسسات تمدنی جدید در ایران، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۷۰.

اخبار مرتبط