۱. قرارداد ‌۱۶۳۹‌م بین دولت‌های صفوی و عثمانی که مرز دو کشور را به‌طور مبهم و نامشخص تعیین کرده‌ بود.

۲. معاهده ‌۱۷۴۶‌‌م بین نادر‌شاه و سلطان ‌عثمانی ‌که همان ‌ابهامات قرارداد دولت صفوی و عثمانی را داشت.

۳. پیمان صلح ارزروم که متعاقب جنگ‌های دو ساله ‌۱۸۲۳-۱۸۲۱‌م به امضا رسید و شرایط قرارداد ‌۱۷۴۶‌م را مورد تایید قرار داد و نتوانست نقطه پایانی بر اختلاف مرزی دو کشور باشد.

۴. پیمان مهم ارزروم که در سال ۱۸۴۷‌م با میانجی‌گری بریتانیا بین ایران و عثمانی منعقد و مقرر شد که کمیسیونی مرکب از نمایندگان طرفین، کار تعیین دقیق خطوط مرزی را به عهده گیرد.

۵. پروتکل ۲۱‌دسامبر‌۱۹۱۱‌م تهران و پروتکل ۱۹۱۳‌م قسطنطنیه که به موجب آن کمیسیون تحدید حدود متشکل از نمایندگان ایران-عثمانی، روسیه و انگلستان، کار تعیین مرزها و تنظیم صورت‌جلسات را به عهده گرفت.

منبع: تاریخ روابط خارجی ایران از ابتدای دوران صفویه تا پایان جنگ دوم جهانی،‌ عبدالرضا هوشنگ مهدوی، تهران، انتشارات امیرکبیر، ۱۳۸۳