تجارت سکه در عهد صفوی

هرچه سکه‌ای باید مسافت طولانی‌تری برود، کیفیت آن ‌باید بهتر و معتبرتر می‌بود. به‌عنوان یک قانون سکه‌ها به‌خاطر اینکه به ارزش آنها اضافه می‌شد، به‌خصوص به جهت ذخایر محلی و شرایط تقاضا، به بهایی بالاتر از ارزش ذاتی‌شان در گردش بودند. این نوع از تجارت سکه در تجارت بین‌الملل غالب بود و در همه جا اعتبار داشت، تقاضا برای آنها بیشتر بود و آسان‌تر از سکه‌های دیگر پذیرفته می‌شد. این سکه‌ها غالبا از نظر وزن، عیار و حتی طراحی مورد تقلید قرار می‌گرفتند. مثال‌های خوب ریال اسپانیایی و لیوندالر (لیون-دلار) هلندی بود که به فراوانی در قلمرو صفویه در گردش بودند و همراه با دو سکه نقره اصلی دوره صفوی یعنی عباسی و محمودی (دو شاهی) در سراسر قرن هفدهم /  یازدهم در مناطق دوردست کشور کاربرد داشتند.

منبع:رودی مته، ویلم فلور و پاتریک کلاوسون، تاریخ پولی ایران، ترجمه دکتر جواد عباسی، نشر نامک، ۱۳۹۶