مس پول رایج در زندگی روزمره بود اما نقره پول «واقعی» دانسته می‌شد. مس به‌خصوص برای معاملات بزرگ و دوردست به راحتی نقره پذیرفته نمی‌شد. طلا به ندرت استفاده می‌شد و عمدتا محدود به مقاصد تشریفاتی بود. یک انتظار عمومی نیز که در قانون کمابیش بازتاب می‌یافت، درباره ارزش نسبی سکه‌های این سه فلز وجود داشت اما در عمل بسته به شرایط بازار، همچون میزان سکه در دسترس از هر نوع، گوناگونی قابل توجهی وجود داشت. در ضمن بخش‌های بزرگ اقتصاد ایران کمتر با پول سروکار داشت و داد و ستد پایاپای به‌ویژه در مناطق روستایی کاملا رواج داشت.

منبع: رودی‌مته، ویلم فلور و پاتریک کلاوسون، تاریخ پولی ایران، ترجمه جواد‌عباسی، نشر نامک، ۱۳۹۶.