تقسیم زمین به وسیله ارث

خرده مالکی بیشتر در مناطقی که حاصلخیزی کمتری داشتند، به چشم می‌خورد.

این زمین‌های کوچک به‌دست تعداد محدودی رعیت کشت می‌شدند و مازاد تولید آنها به قدری بود که در سال‌های پر باران بتوانند مالیات دیوانی را بپردازند. قانون ارث، یکی از عوامل تبدیل زمین‌های بزرگ به اراضی کوچک‌تر و تبدیل مالکان به خرده مالکان بود.

منبع: داریوش رحمانیان، مهدی میرکیایی، «تاثیر خشکسالی و قحطی بر وضعیت مالکیت زمین در ایران عصر ناصری»، مطالعات تاریخ اسلام، ۱۳۹۳.