اوضاع سرزمین دیلم و علویان طبرستان
آل‌بویه از دیلمیان بودند. اما چون شرایط اقتصادی این منطقه چندان مطلوب نبود، ناچار مانند نیاکان خود و به‌واسطه مهارت‌های نظامی متاثر از شرایط جغرافیایی زادگاه خود، در لباس پیاده نظام به حکومت‌های گوناگونی همچون علویان طبرستان و زیاریان (در سال‌های۲۵۰ تا۳۲۱ق) پیوستند و بخش مهمی از ساختار نظامی و سیاسی حکومت آنها را شکل دادند.
این فرآیند نقش مهمی در آشنایی دیلمیان با فضاهای جدیدتر داشت و در نهایت سبب شد حکومت آل‌بویه پی افکنده شود. تجربه سال‌ها خدمت در دربار حکومت‌های پیش‌گفته به رفتار نسبتا هوشمندانه‌تر برخی از امیران آل‌بویه با عوامل انسانی دخیل در عرصه اقتصاد و استفاده بهتر از توانمندی‌های طبیعی و اداری در قلمرو نسبتا گسترده آنان انجامید که در حدود ۵۰ سال روبه افزایش بود. دستیابی به سرزمین‌ها و منابع جدید درآمد و مدیریت نظام کارآمد دیوان‌سالار در مناطق مرکزی و غربی ایران و عراق موجب شد ساختار اقتصادی آل‌بویه بر سه مولفه کشاورزی، صنعت و بازرگانی استوار و پشتوانه دوام حکومت آنان شود.
ارسال نظر