نسل اول روشنفکران ایرانی، که اصلاحطلبان اواخر قاجاریه بودند، معتقد به مدرن و نو شدن از بالا بودند. این اعتقاد عمدتا به دو دلیل بود: اول اینکه بسیاری از اینان خود از جمله برگزیدگان بودند و دیگر آنکه بسیاری از آنان در ساخت سیاسی و اجتماعی زمان خود بهصورت مستقیم دخیل بودند و در نتیجه نه اعتقادی به توانایی تودهها داشتند و نه اعتقادی به علما و نظامهای سنتی اما نسل دوم روشنفکری ایران، بر فعالیتها و اندیشههای نسل اول روشنفکری ایران بنا شد که میتوان دوران رضاشاه را مهمترین دورهای دانست که این…