فرید قدیری

بخش‌نامه اخیر وزارت بازرگانی درباره سهمیه سیمان اگر چه با هدف کنترل قیمت‌ سیمان به عنوان پرمصرف‌ترین مصالح ساختمانی تدوین شده، اما در صورت عدم توجه به عواقب اجرای آن می‌تواند خطر جدی برای کیفیت سازه‌ها باشد. این بخشنامه می‌تواند تمام تلاش‌هایی را که وزارت مسکن و شهرسازی و کلیه نهادهای مرتبط با ساخت‌وساز در امر رعایت قوانین و مقررات ساختمان‌سازی انجام داده‌اند، خنثی کند. موضوع استفاده از بتن آماده به جای ساخت بتن پای ساختمان مدتی است توسط برخی تشکل‌های ساختمانی سر زبان‌ها افتاده است. این تشکل‌ها به همراه شهرداری تهران سعی کرده‌اند به ساختمان‌سازها بفهمانند که استفاده از بتن آماده به جای بتن دست‌ساز برای افزایش ایمنی و استحکام سازه فوق‌العاده اهمیت دارد. اما با اجرای بخش‌نامه اخیر وزارت بازرگانی که سهمیه سیمان مصارف مردمی را افزایش و سهمیه سیمان صنایع سیمان بر (بتن‌سازان جزیی از صنایع سیمان‌بر هستند) را کاهش داده، از این پس باید شاهد توقف میکسرهای کوچک و زرد رنگ پای ساختمان‌های نیمه کاره باشیم که کارگران ساختمانی مشغول مخلوط کردن آب و سیمان در آن هستند. سوال اینجا است که اگر دولت قصد دارد قیمت مصالح ساختمانی را کنترل کند و جلوی گران‌فروشی برخی تولیدکنندگان بتن آماده را بگیرد، آیا بستن راه درست مصرف سیمان می‌تواند این هدف دولت را محقق کند؟ آیا پیشرفت امروز صنعت ساختمان در دنیا این اجازه را می‌دهد که کارگران ساختمانی خودشان سیمان را تبدیل به بتن کنند؟ به نظر می‌رسد، وزارت مسکن و شهرسازی باید درباره جزئیات این بخشنامه اخیر وزارت بازرگانی وارد عمل شود و در صورت تصدیق گفته‌های ما، راه دیگری را برای کنترل قیمت مصالح ساختمانی به وزارت بازرگانی پیشنهاد دهد.