مطالبات هنرمندان موسیقی به روایت داریوش پیرنیاکان
وزیر باید پای امضای خود بایستد
داریوش پیرنیاکان، رئیس هیات‌مدیره خانه موسیقی، استاد دانشکده موسیقی و سرپرست گروه شهنازی، در گفت‌وگو با خبرآنلاین گفت: مهم‌ترین انتظار ما، ایستادگی و حمایت وزیر از مجوزی است که پای آن را مهر و امضا کرده است و هیچ فرد یا نهادِ غیرمسوولی حق ندارد خودسرانه مانع برگزاری کنسرت شود و اگر وزیر قدرت اجرایی داشته باشد یا باید پای امضای خود بایستد یا اینکه استعفا دهد. بنده به‌شخصه آقای صالحی را دوست دارم و خوشحالم وزیر دولت چهاردهم شده است؛ اما باید در نظر داشته باشد که روزگار فرق کرده و باید بهتر از دوران تصدی خود در زمان روحانی عمل کند. چون مطالبات اهالی هنر نسبت به دولت یازدهم بیشتر است.
استاد سرشناس موسیقی درباره مساله نمایش ساز در تلویزیون گفت: به اعتقاد من سند ملی موسیقی که اخیرا در شورای عالی انقلاب فرهنگی به تصویب رسیده در این موضوع خاص می‌تواند گره‌گشا باشد. البته موضوع ممانعت از لغو مجوزهای مختلف از جمله مجوز کنسرت‌ها و همچنین نشان دادن ساز در صداوسیما هم در این سند آمده که وزیر ارشاد باید ضمانت اجرایی آنها را پیگیری کند.
او افزود: مساله نشان دادن ساز از رسانه ملی از موضوعات همیشه مطرح‌شده اهالی موسیقی بوده؛ منتها شاید هیچ زمانی به مطالبه تبدیل نشده بود. در سال ۱۳۸۲ زمانی که آقای احمد مسجدجامعی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی بود از ما دعوت کرد به عنوان نمایندگان هنر موسیقی در یک نشست خصوصی با رهبری درباره این هنر صحبت کنیم و به همین ترتیب از دیگر هنرمندان هم دعوت شده بود تا در این جلسه شرکت کنند و من هم پذیرفتم که در این جلسه شرکت کنم. بعد که رفتیم متوجه شدم جلسه خصوصی در کار نبوده و یک دیدار عمومی است که ما را هم به عنوان هنرمند در صف اول نشاندند. هریک از هنرمندان تئاتر و سینما درباره رشته‌های تخصصی خود صحبت کردند و من دیدم که جفاست در موقعیت پیش‌آمده درباره موسیقی صحبت نکنم.
پیرنیاکان توضیح داد: در آن صحبت اولین نکته انتقادی که مطرح کردم همین موضوع بود که بعدها این صحبت از تلویزیون پخش شد و کتاب هم شد. در آن جلسه تاکید کردم که صداوسیما موسیقی را به ابتذال کشانده است و آنچه به عنوان موسیقی از رادیو و تلویزیون پخش می‌شود، تیشه به ریشه موسیقی زده است و این مهم را با زمان قبل از انقلاب مقایسه کردم و گفتم هیچ‌کدام از هنرمندان سرشناس موسیقی حاضر نیستند در رادیو و تلویزیون حضور داشته باشند و از سوی دیگر مردم در تلویزیون ساز زدن هنرمند را نمی‌بینند؛ ولی زمانی که به کنسرت می‌روند ساز و نوازنده را از نزدیک می‌بینند. آیا این تناقض نیست؟ چه اتفاقی می‌افتد که ساز زدن و تماشای آن در کنسرت‌ها حرام نیست؟ ولی تصویر ساز در تلویزیون حرام است؟ این در حالی است که مدام حرف از تهاجم فرهنگی می‌زنیم، ولی با این روش جلوی اشاعه فرهنگ اصیل ایرانی را گرفته‌ایم.
