در آوریل سال ۱۹۹۶، دولت استرالیای غربی، به یک گروه درمانی استرالیایی به نام «ماین هلث» قرارداد PPP را واگذار کرد تا طراحی، ساخت، بهرهبرداری و واگذاری خدمات کلینیکی و غیرکلینیکی را در مجموعه بهداشتی جون دالوپ (در شمال پرث) انجام دهد. این قرارداد شامل ارتقای زیرساختهای بیمارستانی و خدمات کلینیکی برای مدت ۲۰سال میشد. البته این نوع قرارداد در استرالیا اقدامی خیلی نو و رادیکال محسوب نمیشد؛ زیرا در این کشور، خدمات سلامت عمدتا توسط سرمایهگذارانی ارائه میشود که خود مالک بیمارستان هستند و همکاری میان بیمارستانهای دولتی و خصوصی از اوایل دهه ۱۹۹۰ امری رایج و متداول بودهاست.
۲۰۰۲ تاکنون
شامل مدیریت بیمارستان (بدون خدمات)
این پروژه، اولین قرارداد PPP در بخش سلامت در آفریقای جنوبی و در عین حال اولین «بیمارستان بدون کاغذ و فیلم» در نیمکره جنوبی بود. ساخت این بیمارستان توسط یک بخش دولتی آغاز شده بود اما پس از ساخت، منابع مالی لازم برای تجهیز بیمارستان وجود نداشت. قرارداد PPP از طریق تشکیل شرکت مخصوص پروژه (SPV) شکل گرفت و بنا شد این شرکت مسوول تدارک و تامین مالی و نگهداری همه تجهیزات پزشکی و IT باشد و در عین حال مدیریت خدماتی نظیر نظافت، نگهداری ساختمان و کترینگ را عهدهدار باشد.
از ۱۹۹۹ تاکنون
شامل بیمارستان جدید، خدمات کلینیکی سرپایی، خدمات درمانی اولیه
شاید یکی از معروفترین نمونههای خدمات کلینیکی به روش PPP همین پروژه باشد که بهعنوان مدل «الزیرا» نیز شناخته شده است. یک دهه تجریه این مرکز، اهمیت انعطافپذیری و همچنین بازنگری مستمر را نشان میدهد. از زمانی که بیمارستان ۷۵ میلیون یورویی الزیرا افتتاح شد، حداقل بیست پروژه PPP که ترکیبی از پروژههای زیرساختی و خدمات درمانی بودهاند در اسپانیا تکمیل شدهاند.
درسها و نتایج این پروژه
انعطافپذیری و شفافیت دو موضوع کلیدی هستند.