یک- استرالیا – بیمارستان «جون دالوپ» - ۲۱ فروردین ۹۲
در آوریل سال 1996، دولت استرالیای غربی، به یک گروه درمانی استرالیایی به نام «ماین هلث» قرارداد PPP را واگذار کرد تا طراحی، ساخت، بهره‌برداری و واگذاری خدمات کلینیکی و غیرکلینیکی را در مجموعه بهداشتی جون دالوپ (در شمال پرث) انجام دهد. این قرارداد شامل ارتقای زیرساخت‌های بیمارستانی و خدمات کلینیکی برای مدت 20سال می‌شد. البته این نوع قرارداد در استرالیا اقدامی خیلی نو و رادیکال محسوب نمی‌شد؛ زیرا در این کشور، خدمات سلامت عمدتا توسط سرمایه‌گذارانی ارائه می‌شود که خود مالک بیمارستان هستند و همکاری میان بیمارستان‌های دولتی و خصوصی از اوایل دهه 1990 امری رایج و متداول بوده‌است.
وضعیت سیاسی
در دهه 90، شهر جون دالوپ، رشد سریعی را تجربه می‌کرد و دولت وقت به دنبال راهی برای پاسخ به نیازهای سلامت شهروندان بود. بر مبنای مطالعه‌ای که در سال 1993 انجام شده بود، بیمارستان موجود تنها یک چهارم نیازهای ساکنان را برآورده می‌کرد. از سویی دولت نیز به دنبال راهی بود که مشارکت بیشتر بخش خصوصی را در ارائه خدمات درمانی جلب کند؛ هرچند که حزب کارگر و برخی گروه‌های محلی، مخالف موضوع بودند. در سال 1996، دولت قرارداد فوق را به ماین هلث واگذار کرد تا بهره‌برداری از بیمارستان 84 تخت خوابی موجود را در اختیار بگیرد و با استفاده از مدل PPP آن را جایگزین بیمارستان قبلی کند.
ویژگی‌های قرارداد
این بیمارستان در سال 1998 با 365 تخت افتتاح شد و در حال حاضر 379 تخت دارد که حدود 60درصد آن دولتی است و هزینه‌های آن توسط دولت بازپرداخت می‌شود. دولت به شریک بخش خصوصی هزینه‌ای را تحت عنوان «هزینه دسترسی» در طول مدت 20سال پرداخت می‌کند تا جبران هزینه‌های سرمایه‌ای و هزینه خرید نهایی بیمارستان باشد. در طول مدت قرارداد، بیمارستان به لحاظ فنی در مالکیت بخش خصوصی است؛ ولی مالکیت زمین کماکان به دولت تعلق دارد. البته در پایان دوره 20ساله، دارایی‌ها به مالکیت کامل دولت درخواهد آمد. بخش‌های خصوصی (مرکز پزشکی و بخش بیماران خصوصی) بعد از 40 سال به دولت منتقل می‌شود. همچنین دولت سالانه مبالغی را بابت تعداد واحد خدمات مصرف‌شده می‌پردازد که کف آن بر مبنای ضریب اشغال 135 تخت و سقف 220 تخت دولتی است. برمبنای تخمین‌های دولت در زمان واگذاری قرارداد، خدمات حدودا 90 درصد کل هزینه قرارداد را جبران می‌کرد. دولت در مورد قیمت واحد‌های اضافی مصرف‌شده نیز برحسب نیاز، مذاکره می‌کند. این بیمارستان قرار است تا سال 2013 هم از لحاظ تعداد تخت و هم تجهیزات ارتقا یابد.
نتایج مهم
1- پتانسیل کاهش هزینه‌ها: برآورد شده‌است که با افزایش تعداد واحد‌های خریداری شده، هزینه دسترسی پرداختی توسط دولت به طور متوسط کاهش یابد.
۲- توسعه در آینده: در سال ۲۰۰۹ دولت تصمیم گرفت که مجموعه درمانی جون دالوپ را باتوجه به افزایش جمعیت، توسعه دهد. از این رو، دولت برنامه توسعه ۲۳۰ میلیون دلاری را تصویب کرد که شامل ۴۵۱ تخت دولتی، ۱۶۵ تخت خصوصی، ۳۰ تخت دیالیز، ۵ اتاق عمل جدید و بخش جدیدی برای اورژانس می‌شود. انتظار می‌رود فاز اول این طرح تا ۲۰۱۴ تکمیل شود. این موفقیت و توسعه در میان قراردادهای BOOT دهه ۹۰ در استرالیا، منحصر به فرد محسوب می‌شود. سایر قراردادها به دلیل مشکلات مدیریتی، توسعه پیدا نکردند و شامل بخش‌های کلینیکی نشدند.
3- عوامل کلیدی موفقیت: برخلاف سایر مشارکت‌ها در استرالیا، در مدل بیمارستان جون دالوپ بخش خصوصی به‌عنوان ارائه‌دهنده اصلی خدمات کلینیکی محسوب می‌شود. بخش خصوصی برای بیش از یک دهه مفاد قرارداد را به خوبی اجرا کرده‌است و دولت تصمیم گرفته برای توسعه این مجموعه بیمارستانی سرمایه‌گذاری کند که نشان می‌دهد این قرارداد مشارکت، تجربه‌ای موفقیت‌آمیز تا به حال بوده‌است.
درس‌ها و نتایج
1- مدیریت هزینه‌های نیروی کار یکی از عوامل کلیدی در موفقیت PPP است. بیمارستان نیروی کار را به عنوان بخش خصوصی به کار می‌گیرد ولی هزینه‌های جبرانی و جانبی آنها را نیز فراهم می‌کند تا پرداخت‌ها به این کارکنان با دریافتی کارکنان بیمارستان‌های دولتی مجاور، برابر باشد.
2- دولت باید مسوول و پاسخگوی کیفیت درمان باقی بماند، زیرا شهروندان خدمات درمانی را جزو خدمات عمومی می‌دانند.