دکه - ۱۴۰۳/۰۹/۲۷

روزنامه شرق در گزارشی با تیتر «کمک کنید قالیباف برگردد» نوشت: مجموعه نزدیکان تیم قالیباف کاملا بر همین عقیده هستند که راه‌حل جمع‌شدن بساط درگیری درباره حجاب این است که افراد را به جای اینکه در خیابان با گشت ارشاد با آنها برخورد کنیم، در حساب‌های بانکی و بعد از آن در محاکم قضایی با آنها برخورد کنیم. این تفکر پلیسی از دیرباز در قالیباف رسوخ کرده و باقی مانده است. اما باید تلاش کرد او را از میانه راهی که در آن مانده، بازگرداند. باید به او روزهای پس از درگذشت مهسا امینی را یادآوری کرد که حرف‌هایی می‌زد که جریان سوپرانقلابی به جانش افتاده بودند. درصورتی‌که خیرخواهانه به این مساله نگاه نمی‌کردیم، باید تلاش می‌کردیم قالیباف را به سمت دیگری که همان جریان رادیکال است، سوق دهیم و آنها را در کنار هم قرار داده و یکسان‌انگاری کنیم. اما این سیاست‌ورزی نه‌تنها اخلاقی نیست، بلکه برای ملک و ملت امروز فایده‌ای ندارد. در بخشی دیگر از این گزارش آمده است: قالیباف بهتر از هرکسی می‌داند که اگر سعید جلیلی به نفع او کنار رفته بود، احتمال پیروزی او نه در دور اول، بلکه در دور دوم می‌توانست قطعی باشد، بنابراین او خود بهتر از دیگران می‌تواند به این سوال پاسخ دهد که «کدام جریان مانع از رسیدن او به گندم ری شد».

روزنامه کیهان در یادداشت خود با عنوان «این همسایه دیگر قابل اعتماد نیست!» نوشت: آنچه مسلم است اینکه با همه غرور کاذب پیروزی که امروز اردوغان از سقوط دولت اسد و به‌هم ریختگی وضعیت سوریه دارد‌، افق روشنی پیش روی دولت اردوغان متصور نیست. ورود تحریرالشام و شش گروه اقماری آن که بعضا اهداف متفاوت و متضادی با هم دارند نوید یک جنگ جدید که ترکیه با وجود آگاهی از مواهبش، دست داشتن در آن را انکار می‌کند، خالی از خطر برای دولت اردوغان نیست. واقعیت این است با توجه به شناختی که از گروه‌های مسلحی که تابع هیچ ضابطه رسمی و دیپلماتیک نیستند‌، این نگرانی وجود دارد که چه بسا گروه‌هایی که امروز توسط دولت ترکیه تسلیح و پشتیبانی می‌شوند روزگاری نه چندان دور‌، لوله تفنگ خود را به سمت مرجع شکل‌دهنده خود تغییر دهند. اردوغان این واقعیت را باید در نظر داشته باشد که وارد یک قمار خطرناک شده است.

روزنامه جوان در یادداشتی باعنوان «قالیباف نمایندگان نمایشی را محدود کند» نوشت: انتشار تصاویر حضور برخی نمایندگان زن و مرد مجلس در پشت سر قالیباف برای بحث‌های معمولی و فقط برای دیده‌شدن در تصاویر دوربین‌های تلویزیونی و گاهی شکایت رئیس مجلس به آنان که «پشت سر من بلند بلند حرف نزنید» برای یک آبروریزی تمام‌وکمال کافی بود که نامه یک نماینده دیگر به قالیباف درباره شیطنت برخی نمایندگان در تغییر آرای ثبت‌شده نمایندگان دیگر، میخ آخر را بر این تابوت زد. البته این تمامی ندارد، چنان‌که چیز جدیدی هم نیست. به‌جز شاید یکی، دو مجلس اول که با بزرگان شکل می‌گرفت در بقیه مجالس این خودنمایی‌ها و کودکستانی رفتارکردن برقرار بود.