ضرب دریک، سکه هخامنشی

سکه دریک زرین تنها به فرمان شخص پادشاه ضرب می‌شد اما سکه‌های سیمین چنین وضعی نداشت. داریوش اجازه داده بود، تا ساتراپ(ایالت)‌های او سکه‌های سیمین مورد نیاز را در ضرابخانه‌های واقع درقلمرو فرمانروایی خود ضرب کنند. سکه‌های دریک در کلیه کشورهای مجاور به‌ویژه یونان بسیار رواج داشت، به‌گونه‌ای‌که بانکداران بیگانه با رغبت بسیار پول هخامنشی را می‌پذیرفتند و قسمت مهمی از دادوستدهای بانکی خود را با آن انجام می‌دادند.سکه‌های زر را دریک (داریک) و سکه‌های نقره را سیگلوی می‌گفتند. وزن دریک ۴۲/ ۸ گرم و و وزن سیگلوی ۷۵/ ۱۰ گرم بود. عیار سکه‌های دریک بسیار بالا بود و با آزمایش روی نمونه‌های به‌دست آمده معلوم شده ‌است که فلزش تنها ۳ درصد آلیاژ ‌داشته ‌است. این خلوص بالا باعث رواج این سکه شد و همواره سکه‌های طلای هخامنشی سخت معتبر بودند.

در اواخر دوران هخامنشی دو دریکی هم ضرب شد. کیفیت سکه‌های زر در تمام دوران هخامنشی ثابت ماند. دریک‌ها و سیگلوی‌ها دارای نقش «کماندار پارسی» بودند. این نقش در طول دو قرن سلطنت هخامنشیان تغییر کرد. از آنجا که سکه‌های هخامنشی تاریخ ضرب ندارند از روی قراین دیگر نقش‌های مربوط به دوران هر پادشاه را تعیین کرده‌اند. سکه‌های هخامنشی جز موارد استثنایی تنها در یکسو دارای نقش هستند و پشت آنها معمولا فرورفتگی مربع شکل و ناهمواری‌های نامنظمی دیده می‌شود. اینها اثر قسمت برجسته سندانی ‌است که هنگام چکش‌زدن بر سکه گذاشته می‌شد و بر سکه‌های دریک داریوش سوم، تصویر کماندار، مانند کمانداران پیش از او نیزه به‌دست ندارد، بلکه به‌جای نیزه دشنه به‌دست گرفته ‌است.