در این میان، محیط گردشگری به محیط خرد شامل آژانس‌های مسافرتی، هتل‌ها، تور اپراتورها و محیط کلان شامل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و... تقسیم می‌شود که بر یکدیگر اثر می‌گذارند و می‌توانند باعث ایجاد مزیت رقابتی برای مقاصد شوند. مقاصد گردشگری از انواع مختلف سازمان‌هایی که مکمل یکدیگر بوده و در عین حال با هم در رقابت هستند، تشکیل می‌شوند و ساختار عرضه در صنعت گردشگری بسیار متنوع است. از نظر برخی صاحب‌نظران، ویژگی‌های جغرافیایی، محیطی و فرهنگی- اجتماعی از جمله ویژگی‌های خاص یک مقصد هستند. در حالی که برخی عوامل ممکن است در نتیجه اقدامات اصلاحی و تقلیدی در مقاصد ایجاد شوند، اما ویژگی‌هایی مانند طبیعت، اماکن تاریخی، دریاها، دریاچه‌ها، میراث فرهنگی و... ویژگی‌های خاص مقصد به شمار می‌روند. هنگامی که یک مقصد تنوعی از این منابع را دارا است، می‌توان گفت از مزیت رقابتی برخوردار است. اما برای اینکه بتواند از این مزیت کمال استفاده را داشته باشد لازم است زنجیره‌ای از خدمات در کنار هم قرار گیرند. نتایج یک پژوهش در کمیسیون گردشگری اتاق بازرگانی ایران، الگوهای موجود در زنجیره تأمین گردشگری را بررسی کرده است.

یکی از این رویکردها، «رویکرد احتمالی مدیریت زنجیره تأمین گردشگری پایدار» است. بر این اساس، این رویکرد تنها زمانی کاربرد دارد که موقعیت نامطلوبی در شبکه زنجیره تأمین به وجود آمده باشد. بر اساس این مدل، زمانی که مولفه‌های صنعت گردشگری تحت نظارت سازمان ملی گردشگری، با یکدیگر تشریک مساعی داشته باشند، زنجیره تأمین برخی پیامدهای مثبت را به منظور کاهش نارضایتی گردشگران اتخاذ خواهد کرد. بنابراین، طرح این مدل احتمالی، به‌عنوان حامی لجستیک زنجیره تأمین در جهت یافتن یک راه حل، موثر عمل خواهد کرد. فرستادن گردشگران به مقاصد مطلوب خود در زمان نامساعد بودن موقعیت و فراهم نبودن بسترهای لازم جهت ورود آنها به مقصد و یا به هنگام بروز قفل شبکه، تصمیم بسیار نابخردانه‌ای است. در این موقعیت، گردشگران باید برای دریافت خدمات مناسب در نزدیکی مکان ارائه بهترین پذیرایی، غذا و نوشیدنی از سوی تور اپراتور، اقامت داشته باشند.

پس از آن، ارائه‌دهندگان خدمات حمل‌و‌نقل زمینی، حمل و نقل و سازمان مدیریت مقصد، گردشگران را به جاذبه‌های نزدیک انتقال خواهند داد تا با ارائه برخی تسهیلات خاص و امنیت مناسب بتوانند سطح نارضایتی آنها را کاهش دهند. اما سازمان ملی گردشگری می‌تواند با چارتر کردن حمل و نقل هوایی، راهبردهای دیگری را برای گردشگران سازماندهی کنند تا از این طریق آنها را به محل مورد نظر یا مکان امنی که شبکه زنجیره تأمین، اقامت، حمل و نقل، غذا و نوشیدنی، امنیت، جاذبه‌ها، سازمان مدیریت مقصد و ارائه‌دهندگان خدمات حمل و نقل زمینی را فراهم می‌کند، انتقال دهند. بنابراین شبکه زنجیره تامین، عملیات تدریجی کسب و کار را ارتباط با موقعیت نامطلوب ضمانت خواهد کرد. شریک رسانه‌ای می‌تواند بروزرسانی‌های پیرامون مواقع رویدادهای نامطلوب را به‌صورت منظم برای سازمان ملی گردشگری ارسال کند تا در ارتباط با اتخاذ رویکرد احتمالی مناسب‌تر و ایمن‌تر تصمیم‌گیری شود. با ارزیابی عملکرد مدیریت زنجیره تامین، انجام مطالعات مفهومی بهترین راه رویارویی با مشکلات مدیریت زنجیره تأمین گردشگری خواهد بود.