نوستالژی‌های خوردنی
مردم با کدام خوراکیها خاطره میورزند؟
اینکه آینده چراغی روشن است تا چشم‌ها خوب ببیند یک روی سکه گذشته و آنچه در اوراق تاریخ ثبت شده است، روی دیگر سکه، که به اعتقاد من ارزش افزوده آن است، مصداق این جمله سهراب سپهری است: «چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید.» وقتی شما به گذشته و آنچه در تاریخ ثبت شده است نگاه کنی و باور داشته باشی که چونان چراغ، روشنابخش است برای رسیدن بهتر و بهتر رسیدن به آینده می‌توان با حفظ اصالت و ریشه، شاخ و برگ‌ها را جور دیگر زیبا کرد، می‌توان آن را با دیگری پیوند داد و آنِ جدیدی پدیدار ساخت؛ می‌شود آن دیگری با رویکرد دیگری آفرید و آنچه هست را زیبنده، زیباتر و فریباتر کرد. می‌توان زیبایی‌های تاریخ را بدون دستخوش و تصرف تکرار کرد، برای آن جشن گرفت، شادی کرد و امید را تکثیر و تزریق کرد، همان‌گونه که شانزده آبان‌ماه، یکی از آن مُهر برجسته‌های تاریخی است که در سال 1338 به دست جوانی دلداده به ایران به کام مردم نشست و همچنان که 65 سال از عمر آن می‌گذرد ما این رویداد شیرین تاریخی را جشن می‌گیریم، سپاس می‌داریم و باافتخار برای قامت بلند افکار کارآفرینی که آن زمان کلنگ توسعه و نوآوری را بر زمین کوبید قیام می‌کنیم، با لبخند دست می‌زنیم و لذت تافی سه‌ستاره، پفک نمکی، ترد، ساقه طلایی، مروارید، یام‌یام، رنگارنگ و تک‌تک به خاطر طعم خاص و اولین بودنشان را در خاطره‌ها مرور می‌کنیم.
انسانِ خالق می‌تواند تاریخ‌ساز باشد، می‌تواند سرنوشت‌ساز باشد، می‌تواند تا بشر هست اثرش را ماندگار کند، زیرا ایران خطه حاصلخیز تاریخ‌سازان در عرصه‌های فرهنگی، هنری، ورزشی، سیاسی، علمی، انقلابی، صنعت و اقتصاد است که صدها نام را می‌شود جدول کرد و هر کدام از آنها را با افتخار و غرور نام برد.
برخی چونان تاریخ‌سازی می‌کنند که مانند نیل و طولانی‌تر از نیل می‌شود. علی خسروشاهی یکی از آن نام‌هایی است که روزی برای تغییر در صنعت غذایی، چشمه‌ای را در تهران حفر کرد که با تاسیس هلدینگ اقتصادی و خودکفایی آزادگان در نهم مردادماه 1373 علاوه بر خرمدره زنجان و البته توسعه آن تا زاهدانِ سیستان و بلوچستان، فسا و شیراز فارس، خرم‌آباد لرستان و بهشهر مازندران جاری و در جریان است و بیش از هفت هزار نفر، شیرینی را برای ایران و کشورهای دور و نزدیک ایران تولید و توزیع می‌کنند.
سرچشمه این رود نیل
غذایی-اقتصادی، درایت، خلاقیت، همت، نگاه انقلابی، نوآوری و تلاش‌های شبانه‌روزی است که هر فردی برای اثربخشی و اثرگذاری باید این نگاه و توان را در خود بیابد و ایجاد کند، در غیر این صورت انسان، تنها انسان می‌ماند و تاریخ در برابر او سکوت خواهد کرد و در یاد هیچ کسی نمی‌ماند و روزی چون شمعی رنجور خاموش می‌شود و دیگر آتشی در آن نمی‌گیرد.
خلاقیت و نوآوری امروزه خیلی در ادبیات کاری استفاده و تکرار می‌شود، در حالی که وقتی به تاریخ مراجعه می‌کنیم می‌بینیم که این دو واژه با خلقت انسان عجین شده است. انسان معمولی، مرده‌ای متحرک است که تنها ضربان قلب او کار می‌کند و جریان خونش جاری است، اما انسان زنده باید خلاق باشد و اگر می‌خواهد توانمند شود و ارزش افزوده در انسانیتش ایجاد کند می‌بایست نوآوری کند؛ این شرط زنده ماندن است.
65 سال پیش خلاقیت جوانی ایرانیِ وطن‌دوست با تلاش و کوشش، ایده‌اش را به راه انداخت و با بهره‌گیری از معنای بهشت، رفاه، لذت، خوش و شیرین؛ مینو نام نهاد که بر اساس آن تامین رفاه غذایی، لذت خوراکی و کامی خوش و شیرین طراحی شده که همچنان این حس خوب را، با نام مینو می‌شود احساس کرد.
به تعبیر ما ایرانی‌ها، آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند؛ مینو با هدف انتقال لذتی به‌یادماندنی اقدام به تولید کرد که برخی از تولیداتش به عنوان یک نوآوری و برای اولین‌بار تولید شد، به همین دلیل در ادبیات و واژه‌های غذایی نام محصول مینو همچنان مطرح است. هر اسنک نمکی که در ایران تولید می‌شود به خاطر طعم خوشی که مینو به کام مصرف‌کننده جاری کرده همچنان پفک نمکی گفته می‌شود، در حالی که پفک نمکی یکی از محصولات خلاقانه کارخانه مینو است. حتماً شما بارها به فروشگاه رفته‌اید و از فروشنده پرسیده‌اید آیا پفک نمکی دارد یا نه، شاید قصد شما خرید اسنک نمکی مینو نباشد ولی مینو چنان خاطره‌سازی کرده که می‌گویید پفک نمکی. خاطره‌سازی، خاطره خوش ساختن و اثری ماندگار تولید کردن یعنی همین، یعنی جاری باشید، یعنی ماندنی شوید، یعنی انرژی خوب تولید کنید، یعنی مینو باشید که به لطف پروردگار و ایزد منان مینو خوش درخشیده و چنین است.
ترد؛ بیسکویت نمکی خاطره‌ساز بچه‌های دهه‌های 50 و 60 است که برای آن نسل نوستالژی و برای نسل‌های امروز همچنان از محصولات غذایی خوش‌طعم است که کمتر دانش‌آموز و دانشجویی پیدا می‌شود که در کیفش ترد نداشته باشد. امروزه شاهد هستیم نه‌تنها به عنوان یک خوراکی میان‌وعده، بلکه برای طبخ غذای وعده‌های اصلی از ترد در درست کردن سالادها، دسر و پیش‌غذا نیز استفاده می‌شود.
مروارید؛ قرص‌های رنگی کاکائویی که بسیاری از ایرانی‌ها با رنگی شدن انگشت و دست‌هایشان با مروارید خاطره دارند؛ اینها همان مُهر برجسته‌های تاریخ هستند که حس خوبشان در خاطره‌ها می‌ماند و با بالا رفتن سن این احساس می‌ماند. مروارید مینو حکم دیازپام را برای ما دارد؛ آرام‌بخش، لذت‌بخش و حس خوب خش‌خش در دهان، همه این زیبایی‌ها مرور و تکرار صفحه‌ای از تاریخ است که روزی قلبی تپید و فکری تراوش کرد و گامی برداشته شد و دستی آستین بالا زد تا امروز نسل‌های ایرانی با آن خاطره‌سازی و خاطره‌گویی کنند و با بیان خاطره آن دوران لبخند بر صحیفه صورتشان بنشانند.
ساقه طلایی؛ دوست همیشگی و هرجایی کیف بچه‌های ایران که در اوج سیری با نگاه کردن به آن چشم‌ها گرد و دریچه‌های خوردن و بلعیدن باز می‌شود و اینجاست که دست به سوی ساقه طلایی دراز می‌شود. محصولی که به خاطر طعم لذیذ و سلامت‌محورش روی میز محل کار و منزل بیشتر ایرانی‌ها جا خوش کرده و همتا ندارد.
تک‌تک؛ ویفر کاکائویی، کیت‌کت دهه ۵۰، مزه لاکچری دهه ۶۰ که شاید بارها برای خریدش بچه‌ها گریه کردند و همچنان طعم خوشش را حفظ کرده است. باافتخار می‌توان گفت که اولین خوراکی که در ایران در زرورق بسته‌بندی شد تک‌تک بود که همچنان همان بسته‌بندی، با روکشِ کاغذ روغنی قرمزرنگش را دارد.
رنگارنگ؛ ویفر هشت‌سانتی رنگ و وارنگ که هیچ دمایی آن را تهدید نمی‌کرد و به راحتی و بی‌دغدغه آن را داخل کیف و جیب بچه می‌گذاشتند و نگران آب شدن کاکائویی در آن نبودند و طعم خوش کرمِ میان ویفر که همچنان همان طعم را حفظ کرده، یادآور روزهای خوش دوران کودکی است که در کمتر سبد خریدی می‌توان جای خالی رنگارنگ را دید. طراحی کودک‌پسند رنگارنگ، باعث شد آن کودکی در بزرگسالی هم بماند و ذوق آن همه رنگ و لعاب در یک طراحی کوچک و ظریف همراه با طعم خوشش ماندگار شود.
پتی‌بور؛ بیسکویتی که هیچ ایرانی نمی‌تواند آن را انکار کند یا بگوید متناسب با ذائقه او نیست و همیشه در افکار عمومی سلامت‌محور بودن خود را ثابت کرده و از دیرباز به عنوان سالم‌ترین خوراکی، مردم آن را بااشتیاق می‌خرند و باور دارند که هزینه برای پتی‌بور، هزینه برای تامین سلامتی‌شان است. گرچه مینو از زمانی که جوشید، سلامت‌محور بودنش اولویت بود و همچنان هم بر این تاکید، تاکید دارد.
آدامس شیک؛ با شعار آدامسی برای شیک‌پوشان، لذت جویدن را یادآور می‌شود؛ طعم نعنایی آن تمام سیستم گوارشی را خنک می‌کند و طعم دارچینی آن حرارت‌زای معده می‌شود؛ آدامس دارچینی هورمون آندورفین تولید می‌کرد و یک کودک آرام را به بازیگوشی می‌کشاند. آدامس شیک جدای از طعم خاطره‌انگیزش، در ادبیات اجتماعی نیز نقش‌آفرینی کرد و اصطلاحات «شیک شدی»، «شیک خوردی»، «شیک داری» و «شیک باشی» را خلق کرد و این‌گونه ماندگار شد.
فکر کردن به گذشته و خاطراتی که در آن به‌جا مانده است، برای مصرف‌کنندگان مینو خوشایند است؛ به تعبیر کارل یونگ، روان پزشک سوئیسی، نوستالژی یک راه برای برقراری ارتباط با گذشته و درک حال خود است که مینو به خاطر نوآور بودنش در سبد غذایی، از ۶۵ سال پیش به خاطر توجه به کیفیت و مدنظر قرار دادن استانداردهای سلامت توانسته طعم و مزه خود را نگه دارد.
مینوی امروز، همان مینوی دیروز است با این تفاوت که طعم و کیفیت خود را با تکنولوژی‌های روز دنیا همراه کرده و با استفاده از بهترین مواد اولیه و فرآیند به‌روز در تولید محصولاتش، در قفسه‌های فروشگاه‌های سراسر کشور به دست مصرف‌کنندگان می‌رسد.
مینو تنها با تولیدات خوراکی خود را در خاطره‌ها ماندگار نکرده است، بلکه با تاسیس شرکت توزیع «قاسم ایران» تلاش کرد با کوتاه کردن مسیر تولید به مصرف، مصرف‌کنندگان خود را معطل نگه ندارد.
گروه صنعتی مینو معتقد است که باید بر جان بنشیند که مصرف‌کننده با لذت و اطمینان از سلامت‌محور بودنش با خیالی آسوده کارت بکشد و طعم خوش هر مینو برای او یک خاطره شود.
شرکت قاسم ایران نیز یکی از آن شرکت‌های پرخاطره مینو است؛ خودروی فولکس‌واگن ترانسپورتر نارنجی که هنوز به یادگار در گروه صنعتی مینو نگهداری می‌شود و محصولات مینو را از کارخانه به قفسه‌های خرید می‌رساند.
یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد گروه صنعتی مینو از گذشته توجه به مصرف‌کننده بود که حس خوب هم‌خانواده بودن و احترام به مشتری را انتقال می‌داد. مشتری می‌دانست که مینو محصولش را پس از تولید، بسته‌بندی می‌کند و خودش آن را با اطمینان به فروشگاه می‌رساند و این فرآیند حس خوب خرید را در ذهن خریدار حک می‌کرد.
محصولات دارویی مینو، دیگر نوآوری این گروه صنعتی بوده که به جرات می‌توان گفت تمام کودکان ایران آن را تجربه کردند. توجه مینو به محصولات دارویی مصداق بارز دیگری برای توجه به سلامتی مصرف‌کنندگان است که در سبد خود آن را ایجاد کرد.
گریپ میکسچر؛ یک محلول خوراکی ضدنفخ و ضداسپاسم برای نوزادان است که بی‌شک تمام مادران و پدران ایران پس از تولد نوزادشان آن را از داروخانه خریدند. گریپ میکچسر یکی از آن خوراکی‌های مینو است که برای حفظ سلامتی نوزادان، خط تولیدش راه‌اندازی شد و این‌گونه مینو انتخاب همه نسل‌ها شد.
نوستالژی، حس خوب یک تجربه در گذشته است که با یادآوری آن آندورفین ترشح می‌شود؛ هر محصول برند مینو با طراحی لوگوی ترکیب رنگ قرمز و زرد که هر دو، رنگ‌های نشاط‌آوری هستند تداعی‌کننده شادی است و لذت خوردن را می‌شود با آن تجربه کرد.
ماندگاری رمزهای زیادی دارد که به نوع کار بستگی دارد. در محصولات غذایی و خوراکی، سلامت‌محوری، هم‌ذائقه بودن و بسته‌بندی چشم‌گیر رمز مثلثیِ ماندگاری است که مینو این مثلث را از ابتدای کار خود رعایت کرده و توانسته ۶۵ سال در قفسه‌های فروشگاه‌ها چشم‌نوازی کند.
مینو انتخاب همه نسل‌هاست و مهم‌ترین عنصر تبدیل شدن آن به انتخاب همه نسل‌ها، احترام به ذائقه مصرف‌کننده است. توجه به این بُعد تولید موجب شده تا به هر مصرف‌کننده حس خوب را منتقل کند و هر مصرف‌کننده‌ای نیز با خاطره‌بازی آن حس خوبی را تجربه کند.
ما نیز در گروه صنعتی مینو با توجه به احساس خوبی که از مصرف‌کنندگان دریافت می‌کنیم برای حفظ بهبودها و تقویت نقاط قوت، خلق ایده و نوآوری تلاشمان را برای توسعه نیل دراز مسیرِ مینو مضاعف می‌کنیم و با عشق برای مصرف‌کنندگان خوب مینو، در جنگ اقتصادی امروز دنیا می‌جنگیم و خط تولید را با اقتصاد مقاومتی حفظ می‌کنیم تا طعم خوش لذت را بر کام آنها شیرین نگه داریم.
گروه صنعتی مینو با تلاش سرمایه انسانی که اهرم چرخ‌دنده‌های کار است، با بهره‌گیری از ظرفیت‌های به‌روز دنیا در حوزه سخت‌افزاری و نرم‌افزاری و پشتوانه سهامداران عزیز خود، توانسته است ۶۵ سال کام مردم را شیرین کند و با همین ظرفیت همراه با خلاقیت و نوآوری ادامه راه را طی خواهد کرد.
