شاخص خوب بودن اصفهان برای جهان چیست؟
در سال ۲۰۲۵، گردشگران تنها از طریق رزرو پرواز و هتل، صرف نوشیدنی در کافههای کنار خیابان، خرید بلیت نمایش و کرمهای ضد آفتاب اضطراری و نمکدان و فلفلدانهایی که روی آن مثلا تحفه فلان نقش بسته است ۱۱.۴ تریلیون دلار درآمد ایجاد خواهند کرد، اما اینجا در اصفهان چه خبر است؟ برای مثال همین چند روز پیش هتل چهارباغ با هزار اماواگر در کوچه تی بی تی افتتاح شد، کوچهای بانامی معروفتر که میتواند برند هتل را زیر سایه داشته باشد، در دیگر موارد هم همینطور است، اصفهان در بسیاری حوزههای سرمایهگذاری گیر تصویر سابق است، مثلا سرمایه گریزی، مدیریت سنتی، بازاری گری و البته گذشتهای بانام پایتخت صفوی که اگرچه خودش نیست اما روح اش، جولانگه جهانبینی دوسویه اصفهان و جهان هست، برای همین است که سرمایهگذار باید راهش را گمکرده باشد که مثلا هتلی، مجموعهای زبان زد یا کسبوکاری جهانی به اصفهان بیاورد، انگار تصویر گذشته، گویای حال و هوایش در قرن بیست و یکم است
بدون تغییر!
راهحل کجاست؟ میتوان به شکوه و شکایتهای درگذشته ماندگان شبه لیبرالیست گوش کرد که با دست دخالت دولت را پس میزنند و همیشه دنبال پیش کشیدن پای همان دولت برای حمایت و انحصار دادن و وام ارزانقیمت یا تسهیل قوانین کارفرمایی و حتی استخدام خارج از شمول قانون کار هستند یا کمی از بیرون به اصفهان هم نگاه کرد تا تصویر پر اعوجاج شهری که نمیتواند فرورفتن زمین، آلایندگی ماشینها و دودکشهای پرکار، کشاورزی پر آببر و حتی لشکر موتورسیکلتهای سرکش اش را چاره سازد، دید و به فکر افتاد برای سرمایه پذیری، بهبود شاخصهای کسبوکار، زندگی پذیری شهر و افزایش تعلقخاطر به اصفهان حتی در میان نو خواستگان رانتیری که عطای شهرشان را به لقای شمال، کیش و ترکیه بخشیدهاند.
بهعبارتدیگر اگر به دولت یا مدیریت شهری بگوییم «فقط حکمرانیات را خوب انجام بده» شبیه یکجور توصیۀ کلی است اما اگر شهری یا کشوری که میخواهد شهرتش تغییر کند ناگزیر باید نحوۀ مدیریتش را تغییر دهد.
کشوری که تصویر مناسبی نزد دیگران دارد همان کاری را که برای مردمش انجام میدهد، در مقیاس بزرگتر، برای کل بشریت انجام میدهد، پس باید شاخص کشور- شهر خوب را راهاندازی کند، شاخصی که کشورها- شهرها را بر اساس «خوب بودنشان» برای دنیا رتبهبندی میکند، درحالیکه اصفهان هنوز نمیداند چه تحفهای برای جهان دارد و دلیل خوب بودن اش را تعریف نکرده است.