photo_2023-07-31_17-28-53 copy

2 سال از آن بازدید انتخاباتی و حرف‌ها گذشته و آقای رئیسی در آستانه پایان 2 سالگی دولتش قرار دارد و وضع تولید و صنعت به نسبت 2 سال قبل که تازه کرونا هم بود و محدودیت‌های تولید و فروش و صادرات را بیشتر کرده بود، اسفناک‌تر است.

ما در صنعت هر روز با اثرات عدم مهار نقدینگی از جمله چالش تامین سرمایه و هزینه‌گران تسهیلات، تورم مداوم همه چیز از نهاده‌های تولید تا دستمزد نیروی انسانی، نوسانات نرخ ارز و مشکل واردات تجهیزات و مواد اولیه به خاطر تحریم، مهاجرت نیروی انسانی متخصص و تامین انرژی و افزایش بوروکراسی دولتی می‌جنگیم. ما صنعتگران هزینه سیاست‌های نادرست و تصمیمات اشتباه مسوولان را می‌پردازیم. ماجرای تثبیت ساعت و تعطیلی واحدهای تولیدی به دلیل کمبود تولید برق در تابستان و گاز در زمستان از نمونه‌های آشکار تصمیمات نادرست مسوولان و شانه خالی کردن آنها در تامین زیرساخت‌های اساسی تولید است که هزینه‌اش را ما می‌پردازیم.

خیلی‌ها می‌پرسند راهکار پیشنهادی برای برون‌رفت از این وضعیت و گذر از این بحران‌ها چیست؟ به نظرم  بیان راهکارها به مسوولان، غیر از ایجاد دلخوری آنان فایده خاصی ندارد. تولید نه اولویت کشور است نه مساله دولت. در تبلیغات البته همه حرف از تولید و اشتغال می‌زنند، اما در عمل هیچ اتفاقی نمی‌افتد. نگاه کنید ما در تابستان با ناترازی شدید برق روبه‌رو هستیم اما مجلس چه کار می‌کند؟ ساعت تابستانی را لغو می‌کند، دولت هم سکوت می‌کند و ساعت کاری ادارات را ۶ صبح اعلام می‌کند!

حرف‌ها و راه‌حل‌ها را همه گفته‌اند، اقتصاددانان نسخه‌های بدیهی برای برون رفت از این وضعیت داده‌اند. جامعه شناسان راه‌حل‌های خیلی خوبی برای برون رفت از این شرایط نا امیدانه دارند. ما صنعتگران‌ها هم بارها راه‌حل‌های خود را برای افزایش تولید و اشتغال گفته‌ایم؛ اما واقعیت این است برای شنیدن راهکارها و حل مسائل تلاشی صورت نمی‌گیرد.

رییس جمهور  وقتی می‌خواست از کارخانه دمنده برود پشت میکروفن، ماسک کرونایی‌اش را پایین داد و گفت: تولید باید پیش‌بینی‌پذیر باشد و تولیدکننده باید بتواند برنامه‌ریزی بکند. آقای رییس‌جمهور راست می‌گفت. ما در تولید و کارآفرینی تنها هستیم و خودمان باید برای حل مشکلات‌مان برنامه‌ریزی کنیم.