راهبرد عملیات دهان باز

فدرال‌رزرو، در حقیقت بانک مرکزی ایالات متحده آمریکاست. این نهاد قدرتمندترین موسسه مالی یا همان بانک مرکزی حال حاضر در جهان است. این بانک در سال ۱۹۱۳ توسط کنگره آمریکا برای ارائه یک سیستم پولی و مالی ایمن، انعطاف‌پذیر و باثبات در آمریکا، تاسیس شد. موضوع این است که فدرال‌رزرو یک‌شبه به سیاست پولی با دهان بسته نمی‌رسد. آماده‌سازی بازارها برای چنین تحولی به زمان نیاز دارد. اما بانک مرکزی باید آن را از چرخه انقباضی بعدی آغاز کند. بانک‌های مرکزی معمولاً از قبل می‌گویند که احتمالاً چه کاری را انجام خواهند داد. این سبک هدایت روبه‌جلو به همان اندازه خود بانکداری مرکزی قدمت دارد. طبق گفته ویلهلم بویتر، مسوول سابق تعیین نرخ در بانک مرکزی انگلستان سابقه آن قطعاً با سابقه هدف‌گذاری تورمی برابری می‌کند.

 تعریف هدف اصلی تورمی

 رزروبانک نیوزیلند که اولین بانک مرکزی بود که در سال ۱۹۹۰ یک هدف رسمی تورمی تعریف کرد خیلی زود متوجه شد که می‌تواند با گفته‌هایش بازارها را به حرکت درآورد (این راهبرد، عملیات «دهان باز» نام گرفت). این بانک در حال حاضر تصمیم‌هایش را پیشاپیش به اطلاع عموم می‌رساند. اگر شما می‌خواهید بدانید نرخ بهره سیاستی بعدی چه مقدار خواهد بود نیازی نیست که به منابع مرموز و غیرقابل اتکای مطبوعاتی مراجعه کنید. راه ساده آن است که صفحه گسترده (Spreadsheet) بانک مرکزی را بارگیری کنید.

 پیش‌بینی‌های خطاپذیر بانک مرکزی

این نوع هدایت روبه‌جلو چیزی بیشتر از یک پیش‌بینی نیست که خود بر مبنای پیش‌بینی‌های خطاپذیر بانک مرکزی از اقتصاد شکل می‌گیرد. گاهی اوقات به آن هدایت دلفی گفته می‌شود. نامی که از پیش‌گویی دلفی در اساطیر یونان باستان گرفته شده است. اگر اقتصاد از این پیش‌بینی پیروی نکند (که اغلب این اتفاق می‌افتد)، بانک مرکزی هم مطابق پیش‌بینی خود از رفتار آینده‌اش عمل نخواهد کرد. جفری کمبل از فدرال‌رزرو شیکاگو و همکارانش در مقاله‌ای که در سال ۲۰۱۲ انتشار یافت نوع دلفی هدایت روبه‌جلو را از نوع اودیسه‌ای (Odyssean) آن متمایز کرده‌اند. هدایت اودیسه‌ای چیزی بیشتر از یک پیش‌بینی است و در واقع یک وعده یا نوعی تعهد قلمداد می‌شود.

 سیاست ِ رویکرد «بنگ‌بنگ»

اگر بانک مرکزی بداند که نرخ‌های بهره باید در آینده بالاتر بروند هیچ چیز نمی‌تواند جلوی بالا بردن آنها را در زمان حال بگیرد. درواقع،‌ بانک می‌تواند آنها را تا حدی بالا ببرد که دیگر خودش مطمئن نباشد آیا گام بعدی افزایش نرخ است یا کاهش آن. این سیاست را رویکرد «بنگ‌بنگ» می‌نامند.

منبع: اکونومیست