قرن ِ فرا آتلانتیک
نویسنده: آن‌ماری اسلاتر
مترجم: مجید اعزازی
شرایط اقتصادی ایالات متحده در حال بهبود است؛ اروپا درحال تثبیت ؛ در عین حال، هر دو در حال نزدیک‌تر شدن به هم هستند. این موضوع پیام عمده نشست اخیر کنفرانس سالانه امنیتی مونیخ بود.همایش مقتدرانه وزیران دفاع، وزیران خارجه، مقام‌های ارشد نظامی، نمایندگان پارلمانی، روزنامه‌نگاران و کارشناسان امنیت ملی.
شرکت‌کنندگان در این کنفرانس عمدتا اهل اروپا و ایالات متحده هستند. به طور حتم، این کنفرانس سالانه که برگزاری آن از سال ۱۹۶۳ آغاز شد، کلا روی اعضای ناتو متمرکز شده بود. با این حال، امسال مقام‌های ارشد دولتی برزیل، چین، هند، نیجریه، سنگاپور، قطر و عربستان سعودی نیز به این کنفرانس پیوستند.
جان مک کین سناتور آمریکا و کاندیدای ریاست جمهوری این کشور در سال 2008 همواره ریاست یک هیات نمایندگی بزرگ را در کنفرانس مونیخ بر عهده دارد. دولت ایالات متحده همچنین معمولا وزیر دفاع یا وزیر خارجه را برای ایراد یک سخنرانی تشریفاتی با هدف قوت قلب دادن به اروپایی‌ها نسبت به استحکام پیمان آتلانتیک اعزام می‌کند. امسال اما جوبایدن معاون رییس‌جمهور این سخنرانی تشریفاتی را انجام داد.
در کنفرانس امسال میزگردی درباره موضوعی غیرمعمول نیز برگزار شد. «ثروت بادآورده نفت و گاز آمریکا: تغییر ژئوپلتیک انرژی.» کارلوس پاسکال سفیر ویژه ایالات متحده و هماهنگ‌کننده امور انرژی بین‌المللی این کشور افزایش ۲۵ درصدی تولید گاز طبیعی را «انقلاب انرژی ایالات متحده» توصیف می‌کند. افزایشی که احتمالا قیمت‌های گاز ایالات متحده را کاهش می‌دهد و موجب تولید نفت کافی و کاهش واردات نفت از ۶۰ درصد به ۴۰ درصد مصرف می‌شود.
پاسکال پیش‌بینی کرد که ایالات متحده خواهد توانست همه نیازهای انرژی خود را تا سال 2030 از داخل کشور تامین کند. آژانس اطلاعات آلمان به تازگی تحقیق محرمانه‌ای را انجام داده است که این احتمال را که ایالات متحده بتواند تا سال 2020 به صادرکننده نفت‌وگاز تبدیل شود،افزایش می‌دهد. این در حالی است که آمریکا در حال حاضر به عنوان بزرگ‌ترین واردکننده انرژی جهان شناخته می‌شود. احتمالا از سال 2020 افتخار بزرگ‌ترین وارد‌کننده انرژی احتمالا به چین منتقل خواهد شد که به شدت به نفت خاورمیانه وابسته می‌شود.نسبت بالای استفاده از گاز به عنوان پاداشی مضاعف آلودگی‌های کربنی ایالات متحده را به سطوح سال 1992 کاهش داده است.
احساس سرنوشت خوب ایالات متحده- عبارتی که به ندرت در جهان امروز شنیده می‌شود- با توضیح پاسکال درباره اینکه قیمت‌های پایین‌تر انرژی چگونه به نفع بخش تولید ایالات متحده، اثر مثبت گسترده‌ای روی رقابت‌پذیری اقتصاد آمریکا دارد، افزایش یافته است.در نتیجه،ذخایر انرژی این کشور نیز به مرکز جذب ِ سرمایه‌گذاری‌ها تبدیل شده است. فیلیپ روسلر، وزیر اقتصاد و تکنولوژی آلمان گفته است که بسیاری از شرکت‌های آلمانی هم اینک به دلیل قیمت‌های پایین انرژی در حال استقرار دوباره در ایالات متحده هستند.
هیات مشاوران از افزایش اهمیت گاز طبیعی مایع گزارش می‌دهند که ابعاد ژئوپلتیکی بزرگ دارد. به طور خلاصه، اگر گاز به شکل مایع صادر شود، قابل تعویض است.به عبارت دیگر، اگر روسیه بنا به دلایل سیاسی جریان گاز به اوکراین را محدود کند، سایر کشورهای اروپا از محل سایر منابع، گاز خواهند داشت؛ در واقع منابع دیگر می‌توانند گاز خود را به اوکراین بفروشند و آن را از طریق دریای بالتیک صادر کنند.
جورما اُلیلا،رییس شرکتRoyal Dutch Shell نقشه جهانی رسوبات نفت و گاز رُسی را توضیح می‌دهد.اکراین خود به تنهایی دارای سومین ذخایر بزرگ اروپا است. لهستان، فرانسه، چین،‌اندونزی، استرالیا، آفریقای جنوبی، آرژانتین و مکزیک نیز در زمره سایر کشورهای دارنده رسوبات نفت و گاز رُسی به شمار می‌روند.
همه این داده‌ها توجه «آنتونیو دی آگیوار پتریوتا» وزیر خارجه برزیل را جلب کرده است. در میزگردی با نام «برآمدن قدرت‌ها و حاکمیت جهانی» پتریوتا با اشاره به بحث انرژی اظهار کرد که قدرت‌های در حال ظهور باید به یاد داشته باشند که «قدرت‌های تثبیت شده، قدرت‌های فرونشسته نیستند.»
در طرف اروپا نیز افق روشن‌تر به نظر می‌رسید. در میزگرد افتتاحیه درباره «بحران یورو و آینده اتحادیه اروپا» خوش بینی محتاطانه غالب شد.هیچ کس فکر نکرد که مشکلات اتحادیه اروپا رفع می‌شوند، حتی هیچ کس فکر نکرد که منطقه یورو در حال فروپاشیدن است. همزمان، «ولفگانگ شویبله» وزیر دارایی آلمان روشن کرد که آلمان به بازبینی مشکلات منطقه یورو رای می‌دهد. در این میان، حتی یک اقتصاددان برجسته که اغلب فروپاشی منطقه یورو را پیش‌بینی کرده است، از این کار عدول کرد.
جدا از گزارش‌های مرتبط با صعود دوباره آمریکا (با وجود پریشانی‌های مالی) و تثبیت اروپا (بر خلاف مشکل ارز مشترک) جوبایدن در این کنفرانس طی سخنانی از اطمینان بخشی زبانی که معمولا سیاست‌گذاران
ایالات متحده در پایتخت‌های اروپایی ارائه می‌کنند، فراتر رفت. بایدن به حضار گفت که او و باراک اوباما رییس جمهور آمریکا معتقدند که «اروپا اساس تعاملات ما با سایر بخش‌های جهان است» و «کاتالیزوری برای همکاری‌های جهانی ما است»
بایدن خاطرنشان کرد که «اروپا بزرگ‌ترین شریک تجاری آمریکا است» او همچنین آمارهایی که نشان‌دهنده تمرکز حکومت اوباما روی آسیا است و اغلب فراموش می‌شوند، را یاد آوری کرد: بیش از 600 میلیارد دلار در تجارت سالانه که میلیون‌ها فرصت شغلی را در قاره آسیا و در آمریکا ایجاد و حفظ می‌کند در همین حال، بایدن فراتر رفت و پیشنهاد یک «توافقنامه جامع سرمایه‌گذاری و تجارت فراآتلانتیک» را مطرح کرد؛ یک هفته بعد، باراک اوباما در سخنرانی سالانه خود راه‌اندازی مذاکراتی برای چنین توافقنامه‌ای را اعلام کرد.
بایدن همچنین اعلام کرد که «اروپا شریک دائمی آمریکا باقی خواهد ماند. و اگر شما برخی گستاخی‌ها را ببخشید، من معتقدم ما شریک دائمی شما باقی خواهیم ماند.» این عبارات قوی حاکی از حساسیتی تازه در واشنگتن است.همان طور که هیلاری کلینتون وزیر خارجه پیشین آمریکا در یکی از آخرین سخنرانی‌های سیاست خارجی خود اعلام کرد، ایالات متحده نه تنها برای چرخش از اروپا به سوی آسیا برنامه‌ریزی نمی‌کند، بلکه برای چرخش همگام با اروپا به سوی آسیا تلاش می‌کند.
دارایی‌های غرب با کندی و در عین حال با قدرت در حال افزایش است. اروپا و آمریکا با هم بیش از 50 درصد از تولید ناخالص جهان را شکل می‌دهند، بزرگ‌ترین نیروی نظامی جهان را دارند و نسبت درحال رشدی از ذخایر انرژی جهان را کنترل می‌کنند. آنها همچنین ظرفیت دیپلماتیک مستحکمی دارند و جامعه صلح‌آمیز کشورهای دموکراتیک را نمایندگی می‌کنند.
تصور کنید که این جامعه تا سواحل شرقی آمریکای لاتین و سواحل غربی آفریقا گسترش یابد.با وجود این همه نشانه، قرن، قرن آتلانتیک خواهد بود.