جنون، خشونت و اجتماع - ۲۸ دی ۹۱
بهنازجعفری
بازیگر نقش‌ها در هملت
نمایش «هملت» رضا گوران به لحاظ فرم و شکل اجرا، هملتی متفاوت و تازه است. ابتکار و خلاقیت قابل توجه کارگردان این تئاتر، نمایان‌ کردن «اوفلیا» درون «هملت» و نشان‌دادن وجه زنانه‌ این شخصیت است. اتفاقی خلاقانه و مدرن که همراه با بازی بسیار خوب بازیگرانی چون صابر ابر، آتیلا پسیانی، بهناز جعفری و... این شب‌ها بر صحنه سالن سمندریان تماشاخانه ایرانشهر رخ می‌دهد. کوشش محمد چرمشیر و رضا گوران در این برداشت مدرن، انطباق عصر و زمانه ما با تراژدی درخشان شکسپیر است که این اتفاق به نحو احسن بر صحنه رخ می‌دهد. اصولا در نمایشنامه‌هایی نظیر «هملت»، «مکبث» و دیگر آثار شکسپیر این قابلیت وجود دارد که هر چند دهه یک‌بار بتوان از آن گونه‌های جدیدی اجرا کرد و آنها را مدام در زمانه‌های مختلف تصویر کرد.
در این نمایش هم همین اتفاق رخ داده و این‌بار «اوفلیا» در «السینور» طور دیگری دیده می‌شود و نقش پررنگ‌تری نسبت به متن اصلی شکسپیر دارد. این اتفاق سبب شده تا تفاوت‌های جنسیتی که گاهی در آثار شکسپیر خودنمایی می‌کند، کمتر به نظر برسد.
جنون، خشونت، فشار اجتماعی، سرگردانی و حیرت که بن‌مایه‌های اصلی «هملت» شکسپیر هستند، این‌بار در این برداشت تازه نیز، به وضوح وجود دارند و این یعنی محمد چرمشیر و رضا گوران توانسته‌اند نگاهی نو و برداشتی هوشمندانه در این اقتباس داشته باشند و در عین اینکه حرف‌های تازه دارند، به اصل اثر نیز وفادار بمانند. برداشتی که هر تماشاگری پس از تماشایش، با حیرت از سالن تئاتر بیرون خواهد رفت. این اثر خوانش تازه‌ای از نمایشنامه‌ی کهن «هملت» است و دراماتورژی آن را محمد چرمشیر برعهده دارد. این نمایشنامه که در کتاب رکورد‌های گینس هم ثبت شده، تاکنون هزاران بار اقتباس و اجرا شده است؛ بنابراین با توجه به مشهور‌بودن این اثر نمایشی، کارگردان تصور اصلی را این گذاشته که مخاطب ما داستان اصلی «هملت» را می‌داند. وقتی به سراغ نمایشنامه «هملت» می‌رویم، ترجیح ما بر این است که برداشت متفاوتی از این اثر ببینیم و اصولا به این دلیل است که کارگردان‌های مختلف در سراسر جهان، سراغ تعداد محدودی از آثار مشهور جهانی مانند «هملت»، «مکبث» و... می‌روند تا هر بار زاویه جدیدی برای اجرای این آثار پیشنهاد بدهند. در تئاتر تجربی نمی‌توانیم اثرمان را برای همه طیف‌های مخاطبان اجرا کنیم. بنابراین سعی کردیم تا جایی که به اثر ضربه وارد نمی‌شود، نمایشنامه‌ی «هملت» را اجرا کنیم و در عین حال لحظاتی بسازیم که تماشاگر ایرانی با آن همراه شود.