نویسنده: پاتریک بوچانان

از موسسان نشریه محافظه‌کار
The American Conservative

نیل گورساچ، قاضی منتخب دونالد ترامپ برای دیوان عالی ایالات‌متحده آمریکا، در واکنش به رد فرمان ممنوعیت 90 روزه ورود مردم تعدادی از کشورها به خاک آمریکا توسط قضات، این اقدام را «دلسردکننده» دانست. آیا نظام قضایی آینده آمریکا می‌تواند این شرایط را تغییر دهد؟ ترامپ گفته بود یک «به اصطلاح قاضی» حکم محدودیت مهاجرت را لغو کرد. او اظهاراتی را که در دادگاه استیناف مطرح شده بود «شرم‌آور» خواند و گفت: «یک دانش‌آموز بد دبیرستانی استدلال‌های دولت را بهتر می‌فهمید.» حال اظهارات ترامپ را با توییت‌های الیزابت وارن، بعد از اینکه جف سشنز، هم‌قطار او در سنا به‌عنوان دادستان کل تایید شد، مقایسه کنید.

وارن گفته بود سشنز نماینده «دشمنی تندرو» است و اگر «کوچک‌ترین تلاشی کند که نژادپرستی، جنسیت‌گرایی و تعصبات خود» را وارد وزارت دادگستری کند، دامن همه ما را خواهد گرفت. چنین اظهاراتی حالا قانونی نیستند و میچ مک‌کانل را قانع می‌کند تا بر تصمیم خود برای استفاده از قوانین سنا به‌منظور خاموش کردن او، پایدار بماند.این اپیزودها آمریکای 2017 را به تصویر می‌کشند و ابتدا زهرآلود بودن سیاست را منعکس می‌کنند. زبان وارن مبنی‌بر اینکه سشنز گرفتار «نژادپرستی، جسنیت‌گرایی و تعصب» است، زشت‌ترین ویژگی کمپین هیلاری کلینتون را منعکس می‌کند؛ جایی‌ که او از همین عبارات برای توصیف «بدی‌های» ترامپ استفاده می‌کرد. این زبان که منعکس‌کننده عقاید نیمی از مردم آمریکا نسبت به نیم دیگر است، احتمال هر گونه مصالحه در زندگی اجتماعی و سیاسی این کشور را کم می‌کند. این زبان مربوط، به قبل از بروز جنگ داخلی است و چنین رویه‌ای این روزها متداول شده است.

با اینکه قضات، بهایی به فرمان ترامپ ندادند، اما تنها کسی که بتواند تاریخ را انکار کند می‌تواند از این موضوع به وحشت بیفتد. توماس جفرسون (سومین رئیس‌جمهور ایالات‌متحده) نه تنها با اجرای قانون Alien & Sedition (قانونی که اعطای حق شهروندی به مهاجران را سخت می‌کرد) جان آدامز مخالفت کرد؛ بلکه حزبش علیه ساموئل چیس، قاضی دادگاه عالی که ریاست یکی از دادرسی‌ها را بر عهده داشت، اعلام جرم کرد. آیزنهاور، ارل وارن و ویلیام برنان را برای دادگاه عالی انتخاب کرد که دو تا از «بدترین اشتباه‌های» او در دوران ریاست جمهوری محسوب می‌شوند. این در حالی است که تاریخ آیزنهاور را تایید می‌کند و حالا وارد قلب موضوع شده‌ایم. شکل اولیه فرمان ممنوعیت موقت ورود مهاجرین، چه به‌خوبی آماده شده بود و چه نه، چه با کشورها و مردمی که در لیست قرار دارند موافق باشیم و چه نه، باید گفت اختیار رئیس‌جمهور در موضوع حمایت از مرزهای کشور و دور نگه داشتن افرادی که تهدید بالقوه محسوب می‌شوند، مورد تایید است. اینکه حکم یک قاضی بخش، بر حکم رئیس‌جمهور آمریکا در مورد موضوعی مثل تامین امنیت مرزها برتری داشته باشد، بی‌معنی است. اگر دلیلی برای متحد شدن راست‌گرایان پوپولیست وجود داشته باشد، این دلیل آن است که نمایندگان و مجریان منتخب، قانون تعیین کنند و مسوول اجرای آن باشند؛ نه قضات. در واقع، یکی از قدرتمندترین دلایلی که عامل تولد پوپولیسم نو محسوب می‌شود، همین اختیار قضات غیرمنتخب بوده است.

ترامپ به این قضات هشدار داده که اگر جلوی فرمان منع مهاجرت را بگیرند و اتفاقی تروریستی در خاک آمریکا رخ دهد، آنها مسوول خواهند بود. در ضمن، کاخ سفید باید از این رفتار متکبرانه قاضی‌های فدرال استفاده کند تا نه تنها یک دادگاه عالی جدید ایجاد کند؛ بلکه کنگره را مجبور به استفاده از اصل3 بخش 2 قانون اساسی ‌کند تا حیطه قدرت دادگاه عالی را محدود کرده و قدرت از دست رفته خود را بازیابد.