اثبات نظریه بازی‌ها برای پرنده‌ها

محققان توانستند با بررسی زندگی فنچ‌های گلدین (Gouldian finches) نظریه بازی‌ها را به اثبات برسانند. این نظریه که سال‌ها پیش مطرح شده بود، نشان می‌دهد در یک بازی گروهی، بهترین نتیجه که به نفع تمام شرکت‌کنندگان است چگونه خواهد بود. نظریه بازی‌ها که شاخه‌ای از ریاضیات است، کاربردهای زیادی در اقتصاد دارد و در دهه ۸۰ میلادی برای سیستم‌های بیولوژی نیز به‌کار گرفته و «بازی عقاب-گنجشک» یا «بازی ترسوها» مطرح شد. بر این اساس، عقاب‌ها استراتژی خشونت و گنجشک‌ها استراتژی صلح را در پیش می‌گیرند. به عبارت دقیق‌تر، عقاب‌ها به عنوان گروهی شناخته می‌شوند که قدرت شکار بالایی دارند و گنجشک‌ها، گروهی هستند که با نگهداری از فرزندان و آشیانه، نسل خود را حفظ می‌کنند.

محققان توانستند با بررسی زندگی فنچ‌های گلدین (Gouldian finches) نظریه بازی‌ها را به اثبات برسانند. این نظریه که سال‌ها پیش مطرح شده بود، نشان می‌دهد در یک بازی گروهی، بهترین نتیجه که به نفع تمام شرکت‌کنندگان است چگونه خواهد بود. نظریه بازی‌ها که شاخه‌ای از ریاضیات است، کاربردهای زیادی در اقتصاد دارد و در دهه 80 میلادی برای سیستم‌های بیولوژی نیز به‌کار گرفته و «بازی عقاب-گنجشک» یا «بازی ترسوها» مطرح شد. بر این اساس، عقاب‌ها استراتژی خشونت و گنجشک‌ها استراتژی صلح را در پیش می‌گیرند. به عبارت دقیق‌تر، عقاب‌ها به عنوان گروهی شناخته می‌شوند که قدرت شکار بالایی دارند و گنجشک‌ها، گروهی هستند که با نگهداری از فرزندان و آشیانه، نسل خود را حفظ می‌کنند. این نظریه عنوان می‌کند همواره تعادلی میان نسبت عقاب‌ها به گنجشک‌ها وجود دارد که هر دو نسل را حفظ می‌کند. گرچه قدرت بالای عقاب‌ها (شکارچی‌ها) سبب می‌شود آنها بتوانند طعمه‌ها و آشیانه‌های بیشتری را به دست آورند، اما این امر نمی‌تواند آینده آنها در بلندمدت را تضمین کند، زیرا توانایی آنها جهت حفظ جوجه‌های خود و به نوعی نظام خانواده پایین است. به عبارت دقیق‌تر، توازنی میان زمانی که پرندگان صرف جنگیدن می‌کنند و زمانی که به نگهداری از فرزندان خود می‌پردازند وجود دارد؛ بنابراین، همواره نسبت معینی از عقاب‌ها و گنجشک‌ها در تعادل با هم زندگی می‌کنند. اما این تئوری که تاکنون برای پرندگان اثبات نشده بود، سرانجام توسط محققان استرالیایی به اثبات رسید. آنها نشان دادند فنچ‌های گلدین به دو دسته سرقرمز و سرمشکی دسته‌بندی می‌شوند؛ سرقرمزها خصوصیت جنگی دارند و در تصاحب آشیانه‌ها موفق‌ترند، اما سرمشکی‌ها بیشتر در حفاظت از آشیانه و جوجه‌ها مشارکت دارند. بر این اساس، نوعی توازن میان آنها وجود دارد؛ به طوری که تعداد سرقرمزها به سرمشکی‌ها به نسبت 30 به 70 است.