پول مهم‌تر است یا زمان؟
فرقی نمی‌کند که ما چقدر در خصوص مفهوم زمان حریص باشیم و چقدر برای بهره‌وری بیشتر از زمان مان تلاش کنیم، واقعیتی که هرشخصی باید در خاطر داشته باشد این است که هر شخصی در طول روز تنها 24 ساعت زمان دارد. انسان‌ها از تولید زمان بیشتر ناتوانند و زمانی که یک لحظه می‌گذرد، دیگر هرگز نمی‌توانیم آن را باز یابیم.
اگر از ۲۴ ساعت وقت روزانه مان حدود ۱۷ ساعت آن صرف کار کردن، خواب و رفت و آمد شود ما هنوز ۷ ساعت دیگر داریم. بیشتر ما این هفت ساعت را به طریقی مشابه می‌گذرانیم، یک ساعت ورزش می‌کنیم، یک ساعت غذا می‌خوریم، یکی دو ساعتی لم می‌دهیم و تلویزیون تماشا می‌کنیم یا کتاب می‌خوانیم. اگر دقت کنیم درخواهیم یافت فقط یکی دوساعت باقی مانده است، این زمانی است که ما احتمالا صرف کسانی می‌کنیم که دوستشان داریم، با آنها سخن می‌گوییم و قدم می‌زنیم، به تکالیف فرزندانمان رسیدگی می‌کنیم و با آنها بازی می‌کنیم، این مساله‌ای عجیب است که ما تنها ۲-۱ ساعت وقت داریم تا صرف کسانی کنیم که احتمالا تنها انگیزه ما برای زندگی، کار کردن و سالم ماندن هستند. به نظر می‌رسد که ظرفیت انسان برای عشق ورزیدن محدود است. کیفیت و ظرفیت عشقی که می‌توانیم نصیب فرزندان، همسر و خانواده مان کنیم تا حد زیادی به ۲۰ ساعت دیگری ارتباط دارد که صرف امور خانوادگی نمی‌شود. آن ۲۰ ساعت سرمایه‌گذاری ما هستند برای بهتر بودن در چند ساعت معدود. بنابراین اگر بار دیگر به مساله نگاه کنیم در خواهیم یافت صرف کردن یکی دوساعت باقی مانده مان با امور کاری، با تماس‌های مهم و سر زدن به ایمیل‌مان چقدر تناقض‌آمیز است.
مسائل اقتصادی اغلب سرشتی پیچیده دارند، اما وقتی که این مسائل با امور خانوادگی گره می‌خورند باز هم پیچیده‌تر می‌شوند، شما کار می‌کنید تا سعادت فرزندان و همسرتان را تضمین کنید، اما اغلب از این نکته غفلت می‌کنید که زمان ارزشمندتر از هر پولی است و اگر نتوانید زمان یک یا دوساعته تان را با کیفیتی عالی در اختیار فرزندان‌تان بگذارید، گویی خودتان را از ثمره کار روزانه ۸-۷ ساعته تان محروم کرده‌اید.
کار کردن به صورت دائم همچون یک سرمایه‌گذاری می‌ماند، ما انتخاب می‌کنیم تا زمان‌مان را در جهت عشق مان به نزدیکانمان سرمایه‌گذاری کنیم در قبال این سرمایه‌گذاری ما توقع داریم دوچیز برداشت کنیم، یک: ثروتی که رفاه آنها را تامین کند. دو: زمانی که با تجمع ثروت ما قادر هستیم بخریم تا بتوانیم زمان بیشتری با آنها بگذرانیم، اکثر والدین و سرپرست‌های خانواده در گذر زمان نکته دوم را فراموش می‌کنند، آنها فراموش می‌کنند که تنها محصول کار ثروت و پول نیست و شخصی که همواره درگیر مشغله‌های شغلی خود است و نتوانسته است از طریق تجمع ثروت برای خود زمان بیشتری بخرد همچون یک ورشکسته است.
حتما این ضرب المثل را شنیده‌اید که پول پول می‌آورد، اما در جهان مدرن نکته مهم‌تری وجود دارد، پول فراغت می‌آورد، مدیران ارشد و افراد متمول اغلب افرادی هستند که دارای انتخاب و زمان هستند، انتخاب اینکه اوقات خود را چگونه بگذرانند، آنها همیشه زیردستانی دارند که می‌توانند بدنه کار را به آنها واگذار کنند و در مقابل خودشان تنها مسوولیت سرپرستی را به عهده بگیرند، با ارتقای وضعیت افراد در هرم‌های شغلی و مالی عموما باید وضعیت آنها در خصوص انتخاب و زمان بهتر شود، فردی که سرپرست یک کسب‌وکار است و با ارتقای سطح مالی‌اش زمان بیشتری برای خود نمی‌خرد، بلکه هرچه بیشتر در کار خود غرق می‌شود هم چون فردی است که کار می‌کند اما هرگز درآمدی به‌دست نمی‌آورد. در تعاریف جدید از سبک زندگی مدرن، پول و زمان ارزشی هم نهاد دارند، بنابراین کارمندی که قادر نیست با استفاده از شغلش برای خود زمان بخرد چیزی شبیه یک برده است.
از طرفی ما کار می‌کنیم تا بتوانیم تضمین کنیم که در زندگی مان قادر به حمایت از خودمان هستیم، ما کار می‌کنیم تا سلامت جسمی، روحی و مالی داشته باشیم، اما زمانی که خدمت به خود تبدیل به خدمت به‌کار می‌شود، امور شکلی تناقض‌آمیز می‌یابند.
ماهیت محدود زمان به نشان می‌دهد که همیشه باید دست به انتخاب بزنیم، برای هر فردی مهم است که بداند نقطه‌ای که او در خصوص پول توقف می‌کند کجا است، اولویت‌بندی میان کار و زندگی هنری است که نه تنها می‌تواند شما را از تبدیل شدن به یک دستگاه بی‌هدف تولید پول نجات دهد، بلکه هم چنین شادابی و سلامتی و داشتن فراغت به شما کمک خواهد کرد در ساعات کاری بازدهی بیشتری داشته باشید.
بار دیگر انتخاب هایتان را مرور کنید، زندگی بسیار کوتاه است، کدام را ترجیح می‌دهید؟ یک خانه بهتر یا یک بازنشستگی سریع‌تر؟ یک ماشین جدید یا یک تعطیلات طولانی؟ عشق‌تان را به فرزندانتان چگونه سرمایه‌گذاری خواهید کرد از طریق انباشت ثروت یا از طریق صرف وقت؟ اگر محصولی که می‌خواهید از این سرمایه برداشت کنید عشق متقابل فرزندانتان به شماست، باید بیشتر مراقب وقتتان باشید.