مدیریت قوی لطفی

حمیدرضا نوربخش خواننده ما یکی از چهره‌های شاخص و تاثیرگذار موسیقی ایرانی در ۴ دهه اخیر را از دست دادیم. استاد محمدرضا لطفی از شخصیت‌هایی بودند که از حیث تاثیرگذاری، ابداع و جامعیت جایگاه بسیار ویژه‌ای دارند. در مورد او نیازی به تعریف و توضیح و تمجید نیست. فکر نمی‌کنم کسی باشد که با تفکر و آثار ایشان آشنایی نداشته باشد. البته شایسته است در مورد نوازندگی‌اش نوازندگان سخن بگویند و آهنگسازی‌های او را هم آهنگسازان موسیقی کشور مورد تجزیه و تحلیل قرار دهند. من به عنوان کسی که از نوجوانی با شخصیت و آثار استاد لطفی آشنا بودم و همواره تحت تاثیر کارهایشان قرار داشتم صحبت می‌کنم.

حمیدرضا نوربخش خواننده ما یکی از چهره‌های شاخص و تاثیرگذار موسیقی ایرانی در 4 دهه اخیر را از دست دادیم. استاد محمدرضا لطفی از شخصیت‌هایی بودند که از حیث تاثیرگذاری، ابداع و جامعیت جایگاه بسیار ویژه‌ای دارند. در مورد او نیازی به تعریف و توضیح و تمجید نیست. فکر نمی‌کنم کسی باشد که با تفکر و آثار ایشان آشنایی نداشته باشد. البته شایسته است در مورد نوازندگی‌اش نوازندگان سخن بگویند و آهنگسازی‌های او را هم آهنگسازان موسیقی کشور مورد تجزیه و تحلیل قرار دهند. من به عنوان کسی که از نوجوانی با شخصیت و آثار استاد لطفی آشنا بودم و همواره تحت تاثیر کارهایشان قرار داشتم صحبت می‌کنم. می‌توان گفت آقای لطفی در تاریخ موسیقی ایران شخصیتی جاودانه‌اند و نقش‌های به یادماندنی فراوانی را به جا گذاشته‌اند. در تارنوازی لطفی پرچمدار دوره بازگشت در موسیقی ما بود. در زمانی که مرکز حفظ و اشاعه موسیقی تاسیس شد، نورعلی‌خان برومند و دکتر داریوش صفوت همت گماردند تا دوباره ذهن مردم را به موسیقی هنری، کهن و سنتی متوجه کنند. لطفی یکی از جوانان تاثیرگذار بود که پرچمدار دوره بازگشت به سنت‌ها شد. تاثیرگذاری‌اش تا آنجا بود که بسیاری از جوانانی که ساز به دست می‌گیرند به عشق او این کار را انجام می‌دهند و سعی می‌کنند او را الگوی خود قرار دهند. در مورد عرصه‌های دیگر فعالیتش می‌توان به مدیریت مثال‌زدنی‌شان اشاره کرد که جزو شاخصه‌های مهم در کار محمدرضا لطفی بود. گروه‌های عارف و شیدا تاثیرات زیادی بر موسیقی ایران داشتند و حرکتی را هم در جامعه به وجود آوردند. پشت همه این حرکت‌ها یک مدیریت قوی می‌بینیم. تمام کسانی که در طول این سال‌ها با آقای لطفی کار کرده‌اند به این نکته اشاره دارند. موسسه آوای شیدا و مکتب خانه میرزا عبدالله دو مرکز جدی آموزش و تولید بودند. همه می‌دانیم چند گروه را مدیریت کردن در بخش جوانان، بانوان و بازسازی و ارائه آثار متعدد کار ساده‌ای نیست که البته پشت همه این کارها هم تنها یک نام وجود داشت: محمدرضا لطفی.