روزهای بدون من

مجتبی سرانجام پور زندگی با خوشحالی در فضاهایی به دور از تمدن خیلی بهتر از پژمرده شدن در شهر است. حتما نباید بین نیاز به پیشرفت تکنولوژی و نیاز به زندگی در مکان های بکر یکی را انتخاب کنیم. گذراندن بخشی از زندگی در تنهایی و فضاهای خالی ، زمینه ای رویایی برای آشتی میان گذشته و آینده است. در این فضاها به خاطر نزدیکی بیشتر به خاک ، حیاتی ابدی برقرار است. قدم زدن در فضاهای خالی به ما این امکان را می دهد که دین مان را به زندگی ادا کنیم. نفس می کشیم بدون اینکه هزینه ای بپردازیم و آنقدر راه می رویم تا پاها یمان خسته شوند.

مجتبی سرانجام پور زندگی با خوشحالی در فضاهایی به دور از تمدن خیلی بهتر از پژمرده شدن در شهر است. حتما نباید بین نیاز به پیشرفت تکنولوژی و نیاز به زندگی در مکان های بکر یکی را انتخاب کنیم.گذراندن بخشی از زندگی در تنهایی و فضاهای خالی ، زمینه ای رویایی برای آشتی میان گذشته و آینده است.در این فضاها به خاطر نزدیکی بیشتر به خاک ، حیاتی ابدی برقرار است.قدم زدن در فضاهای خالی به ما این امکان را می دهد که دین مان را به زندگی ادا کنیم.نفس می کشیم بدون اینکه هزینه ای بپردازیم و آنقدر راه می رویم تا پاها یمان خسته شوند.گاهی لازم است که فرمان زندگی را به یکباره بچرخانیم و از قله های دنیاهای متضاد عبور کنیم و این در حالی است که جوامع گوشه نشینان را دوست ندارند و هرگز آنها را برای آن چه که فرار محسوب می کنند ، نمی بخشند.آنها را محکوم می کنند به اینکه زرنگی کرده اند و تنهایی را برگزیده اند و در واقع این جمله را به صورت دیگران کوبیده اند : "بدون من ادامه دهید"
راوی این تصاویر حیدر هدایتی عکاس ساکن بوشهر است که این مجموعه را با دوربین موبایلش ثبت کرده است.