همه چیز درباره کدهای QR
کدهای QR این روزها دیگر برای اغلب ما آشنا هستند. این کد را بارها روی تبلیغات نشریات، بیلبوردها، لباس، کارت ویزیت و حتی محصولات برخی فروشگاه‌ها دیده‌اید. به نظر می‌رسد این نوع از کدهای جدید در بین سیستم‌های بازاریابی طرفداران بسیاری داشته باشد، هر چند کمتر پیش می‌آید که کسی این کدها را اسکن کند. کدهای QR را‌ می‌توان به کمک موبایل‌های هوشمند اسکن کرد. این کدها می‌توانند حاوی اطلاعاتی مانند آدرس اینترنتی، نام، نشانی، تلفن، متن دلخواه یا هر اطلاعات دیگری باشند و در صورتی که این کد حاوی نشانی اینترنتی خاصی باشد، پس از نشانه گیری و اسکن آن توسط موبایل هوشمند، نشانی رمزگشایی شده و صفحه مورد نظر هم باز می‌شود.
QR مخفف عبارت «کدهای واکنش سریع» یا (Quick Response Code) است که به صورت مربعی شکل بوده و اولین بار توسط یک محقق ژاپنی ابداع شد. برخلاف بارکدهای استاندارد UPC که از خطوط عمودی و اعداد تشکیل شده‌اند، یک کد QR نه تنها حاوی اطلاعات بسیار بیشتری است بلکه می‌توان به سرعت به اطلاعات گسترده‌ای که در آن وجود دارد دسترسی پیدا کرد.
کدهای QR تنها توسط ماشین قابل رمزگشایی هستند، یعنی چنین کدهایی برای کامپیوترها قابل درک‌تر از این متن‌های معمولی است. کدهای QR کاربردهای گسترده‌ای دارند؛ از رهگیری محصولات گوناگون گرفته تا شناسایی آیتم‌های مختلف را شامل می‌شود. به‌طور کلی اما هدف اولیه از ساخت چنین کدی، کارکردشان به‌عنوان نسل جدیدی از بارکدهای UPC بوده است.
با این وجود، از آنجا که کدهای QR فاقد قابلیت‌های پیشرفته‌ای برای رهگیری بسته‌ها مثلا در انبار یا کتابخانه‌ای بزرگ است، از آنها برای کاربری‌های ساده‌تر استفاده می‌شود که شامل حوزه‌ تبلیغات، بسته‌بندی محصولات، بیلبوردهای خیابانی و برخی وب سایت‌ها است.
کاربرد کدهای QR
کدهای QR راهی سریع برای دسترسی به محتوا از طریق موبایل‌های هوشمند هستند و برخلاف ارتباطات از طریق NFC، کدهای QR فاقد هرگونه اجزای الکتریکی بوده یا نیازی به امکانات سخت‌‌افزاری خاصی ندارند. کدهای QR تنها نوعی از کدهای سیاه و سفید است که روی کاغذ چاپ شده و می‌توان آن را به کمک موبایل‌های هوشمند اسکن و رمزگشایی کرد.
این برنامه‌ها به کاربر اجازه می‌دهد با عکس‌برداری از کد مورد نظر و تبدیل آن به اطلاعات معنی‌دار، به تحلیل محتوای رمزنگاری شده در آن بپردازد.
از کدهای QR می‌توان برای سایر امور هم بهره برد. برای مثال، در صورت فعال کردن قابلیت تایید هویت دو مرحله‌ای گوگل، آنها کد QR خاصی را در نمایشگر کامپیوتر در اختیار شما قرار می‌دهند که کاربر می‌تواند به کمک برنامه مخصوص آن را رمزگشایی کند. این روش بسیار ساده‌تر از درج دستی اطلاعات و کسب اطمینان از صحت آن است.
در این مورد، یک کد QR را می‌توان برای تایید هویت رایانه و موبایل‌های هوشمند خاص استفاده کرد و برای اطمینان از ارتباط داشتن این دو ابزار به هم، نیازی به ابزار دیگری نیست و تنها با داشتن برنامه مخصوص می‌توان این کار را انجام بدهید. از این گذشته می‌توان از کدهای QR برای ورود به محیط کاربری وب سایت‌های گوناگون استفاده کرد. برای نمونه وب‌سایت AirDroid به کاربران خود اجازه می‌دهد تنها با اسکن کد QR خود به نسخه عادی یا مخصوص موبایل سایت دسترسی داشته و بدون نیاز به واردکردن کلمه عبور وارد آن شوند.
کدهای QR کاربردهای خاص خود را دارند. آنها را می‌توان راهکاری ارزان به شمار آورد که روی اغلب موبایل‌های هوشمندی که مجهز به دوربین هستند کار می‌کنند و مانند فناوری‌هایی نظیر NFC نیازی به هیچ زیرساخت سخت‌ افزاری ندارند. از آنها همچنین می‌توان برای تایید هویت و دسترسی ساده به وب سایت‌های گوناگون بهره برد. کدهای QR می‌توانند حاوی اطلاعات مربوط به آدرس اینترنتی، مشخصات تماس به‌عنوان مثال برای استفاده در کارت ویزیت، شماره تماس، پیامک یا متن باشند.
ساخت کدهای QR بسیار آسان است و ابزارهای آنلاین بسیاری برای این کار وجود دارد، به‌عنوان مثال می‌توانید از طریق وب سایت Kaywa به راحتی اطلاعات مورد نظر خود را به یک کد QR تبدیل کنید.
اگر مایل به استفاده از کدهای QR هستید، نیاز به برنامه‌ اسکن مخصوص دارید که روی انواع موبایل‌های هوشمند نصب می‌شوند. موبایل‌های هوشمند اندرویدی دارای برنامه‌های متعدد اسکن کدهای QR هستند. می‌توانید از برنامه Goggles شرکت گوگل یا دیگر برنامه محبوب Barcode Scanner برای این منظور بهره ببرید.
در گوشی‌های آی‌فون، سیستم عامل iOS دارای برنامه‌ اسکنر QR متعددی است که محبوب‌ترین آن RedLaser است. برنامه‌های اختصاصی هم که کدهای QR را می‌خوانند نظیرGoogle Authenticator ابزار QR خوانی مخصوص به خود هستند و برای تایید هویت کاربر نیازی به برنامه‌ دیگری ندارند.
البته کدهای QR دارای برخی اشکالات فنی و امنیتی خاص خود هستند، چون هکرها به سادگی می‌توانند از بستر ساده‌ این کدها برای گسترش استفاده از کدهای مخرب خود بهره ببرند و ممکن است با اسکن کدهای ناآشنا کاربران را به صفحه‌ای در اینترنت هدایت کنند که حاوی اطلاعات مخربی برای آنها باشد.