اثر مبهم مناظره معروف و جنجالی 2006 ایتالیا

در سال ۲۰۰۶، دو دور مناظره انتخاباتی تلویزیونی بین سیلویو برلوسکونی به‌عنوان نخست‌وزیر وقت و رقیبش رومانو پرودی پخش شد. ایتالیا دارای نظام سیاسی پارلمانی است و بعد از انجام انتخابات پارلمانی و مشخص شدن اینکه کدام جناح در انتخابات به پیروزی رسیده، نخست‌وزیر و رئیس‌جمهور از سوی پارلمان انتخاب می‌شوند.

در آن سال، برلوسکونی، پرودی را برای شرکت در مناظره در تلویزیون ملی ایتالیا دعوت کرده بود. اما پرودی اعلام کرد تنها در صورتی این مناظره را می‌پذیرد که قوانین مشخصی بر آن اعمال شود. برلوسکونی که خود را در نظرسنجی‌ها عقب‌تر می‌دید، این مناظره را فرصتی برای برگرداندن ورق می‌دانست و پرودی را متهم کرد که اگر حضور نیابد، در واقع انگار از او فرار می‌کند. البته قابل‌توجه است که در انتخابات سال ۲۰۰۱ این برلوسکونی بود که قبول نکرد با فرانچسکو روتلی در مناظره شرکت کند. کمیته نظارت پارلمانی ایتالیا (RAI)، مسوولیت برگزاری هر دو این مناظره‌ها را بر عهده داشت که هدفش ایجاد شرایط مساوی برای دو جبهه سیاسی مهم ایتالیا بود. اما پرودی در نهایت به تفکر این کمیته اعتراض کرد، چون به برلوسکونی اجازه داده بودند بعد از مناظره به‌عنوان نخست‌وزیر، یک سخنرانی تلویزیونی پایانی داشته باشد. پرودی گفته بود تا زمانی که این سخنرانی پایانی لغو نشود، در هیچ مناظره‌ای شرکت نخواهد کرد. این مساله در روز ۳ مارس حل‌وفصل شد و برلوسکونی در نهایت موافقت کرد این سخنرانی را نداشته باشد.

مناظره‌های آن سال هر کدام ۹۰ دقیقه طول کشید و آگهی بازرگانی نداشت و زمان مشخصی برای هر پاسخ در نظر گرفته شده بود. همچنین نامزدها حق نداشتند هیچ‌گونه یادداشتی از قبل با خود همراه بیاورند و فقط امکان یادداشت‌برداری همزمان داشتند. به علاوه، هیچ مخاطبی هم در برنامه حضور فیزیکی نداشت. این قوانین دست و پاگیر در گفت‌وگوهای زنده سیاسی که در ایتالیا برگزار می‌شد، امری غیرمتداول بود، چون سیاستمداران در این برنامه‌ها معمولا صحبت‌های هم را قطع می‌کنند و آنقدر در میان حرف‌های هم می‌پرند تا بتوانند کلام را به‌دست بگیرند. سوالاتی که در مناظره‌ها مطرح می‌شد از سوی دو خبرنگار مطرح مطبوعات ایتالیا عنوان می‌شدند، اما مجری برنامه اجازه نداشت خودش سوالی را مطرح کند، بلکه فقط مناظره را مدیریت می‌کرد و اجرا شدن قوانین را تضمین می‌کرد. در پایان مناظره، نامزدها ۳ دقیقه فرصت داشتند اظهارات نهایی خود را بگویند.

اولین مناظره که در روز ۱۴ مارس برگزار شد، با مجری‌گری کلمنته میمان پیش رفت و سوالاتی از سوی روبرتو ناپولتان و مارچلو سورگی خبرنگار مطرح شد. این مناظره بیش از ۱۶ میلیون بیننده داشت. در سخنرانی پایانی، برلوسکونی که معمولا زمان کم می‌آورد به قوانین مناظره حمله کرد و آن را بیش از حد سفت و سخت دانست، در حالی که پرودی آن را ستود و اشاره کرد مناظرات آمریکا هم به همین صورت هستند. در نهایت، با اینکه همه سیاسیون نامزد خود را برنده این مناظره می‌دانستند، اما اجماع عمومی بر این بود که برلوسکونی نتوانسته ضربه سختی به پرودی بزند.

مناظره دوم آن سال که جنجالی‌تر بود، در روز ۳ آوریل با مجری‌گری برونو وسپا، خبرنگار و اخبارگوی ایتالیایی برگزار شد و دو خبرنگار هم پرسش‌ها را مطرح می‌کردند. در این مناظره ۵/ ۱ ساعته که به شیوه مناظره‌های آمریکایی برگزار شد و بیشتر حول مسائل اقتصادی می‌گشت، تنش‌ها افزایش یافت و دو نامزد لحن‌های شدیدتری علیه هم اتخاذ کردند. حتی در مواقعی کار به توهین و تقابل شخصی رسید. آنها یکدیگر را به‌خاطر رکود اقتصادی ایتالیا سرزنش می‌کردند و هشدار می‌دادند اگر طرف مقابلشان انتخاب شود، وضع از این هم بدتر خواهد شد. برلوسکونی مثل مناظره اول لیست موفقیت‌های دولتش را نام برد؛ از آمار اشتغال گرفته تا انعطاف‌پذیری شغلی و افزایش حقوق بازنشستگی و کاهش مالیات بر درآمد.

پرودی در سخنرانی پایانی خودش وعده داد کاری کند که جوانان «خالقان جامعه» باشند. او همچنین هشدار داد که ایتالیا فقط با وحدت می‌تواند با چالش‌های اقتصادی و اجتماعی آینده خود مبارزه کند. او گفت: «هر کدام از ما در صورتی می‌توانیم زندگی شخصی خوبی داشته باشیم که دیگر مردم کشورمان خوب زندگی کنند.» به هر حال، در انتخابات آن سال پرودی در نهایت پیروز و نخست‌وزیر شد. با اینکه هیچ کس نتوانست میزان تاثیر این مناظره‌ها بر آرای نهایی را بسنجد، اما گفته می‌شود برلوسکونی نتوانست از این شانس استفاده چندانی به نفع خود کند.