برزیل ایران، فوتبال همین کافی نیست؟!

فرخ حسابی این بیستمین جام جهانی است. سال ۱۹۳۰ هیچ کشوری حاضر نبود میزبانی این جام را بپذیرد اما در نهایت اروگوئه این کار را کرد تا هم اولین میزبان باشد و هم اولین قهرمان جهان. آن سال خیلی کشورها حاضر نبودند هزینه سنگین سفر دریایی به آمریکای جنوبی را متقبل شوند و از حضور در این جام امتناع کردند اما «ژول ریمه» رئیس وقت فیفا دست کم چهار کشور اروپایی را متقاعد کرد که بیایند و در نهایت جام با ۱۳ تیم برگزار شد (۷ تیم از امریکای جنوبی، ۴ تیم اروپایی و ۲ تیم از آمریکای شمالی). اما حالا اوضاع فرق کرده.

فرخ حسابی این بیستمین جام جهانی است. سال 1930 هیچ کشوری حاضر نبود میزبانی این جام را بپذیرد اما در نهایت اروگوئه این کار را کرد تا هم اولین میزبان باشد و هم اولین قهرمان جهان. آن سال خیلی کشورها حاضر نبودند هزینه سنگین سفر دریایی به آمریکای جنوبی را متقبل شوند و از حضور در این جام امتناع کردند اما «ژول ریمه» رئیس وقت فیفا دست کم چهار کشور اروپایی را متقاعد کرد که بیایند و در نهایت جام با 13 تیم برگزار شد (7 تیم از امریکای جنوبی، 4 تیم اروپایی و 2 تیم از آمریکای شمالی). اما حالا اوضاع فرق کرده. میزبانی جام برای همه کشورها یک رویاست و آنهایی که توانایی‌اش را دارند باید تن به یک رقابت سخت و پرهزینه بدهند، هزینه ای که البته که اگر برنده آن باشند سودی چندین برابر را عایدشان خواهد کرد و شاید به همین دلیل است که در میزبانی جامی مثل 2022 که به قطر رسیده بحث رشوه دادن به مقامات فیفا پیش آمده. برای حضور در جام هم دیگر به کسی کارت دعوت نمی‌‌دهند و ناز تیمی را نمی‌کشند. این افتخاری که امسال نصیب 32 تیم دنیا شده با مصائب زیادی همراه بوده، مصائبی که دست کم ما ایرانی‌ها خوب آن را درک می‌کنیم. خون دلی که همه عشق فوتبال‌ها خوردند تا «ایران» به جام جهانی 2014 برسد طعم این سختی را به ما چشاند. اما هرچه بود، تمام شد، شیرین هم تمام شد. ما به جام بیستم رسیدیم تا تجربه چهارممان را در بزرگترین تورنمنت فوتبالی جهان داشته باشیم. لذت تماشای بازی ستاره‌های ما مقابل اَبَرستاره های فوتبال جهان وصف ناپذیر است. از بین این فوق ستاره های جهانی، همانی که باب دل بود به پستمان خورد، لیونل مسی. بیشتر از آنکه از او بترسیم دوست داریم بازی‌اش مقابل فوتبال ایرانی را ببینیم. آنجا که فوتبال و نام «ایران» برای مسی، آگوئرو، دی‌ماریا و ... یک دغدغه جدی می‌شود، برای ما ذوقی در ته دل را به همراه دارد. امیدواریم و آرزومندیم که این ذوق، کور نشود و به یک شوق ملی و هیجان مردمی تبدیل شود و شادیهایی از جنس به خیابان آمدنهای بعد از بازی معروف با استرالیا را برایمان به همراه داشته باشد. مگر می‌شود امیدوار نبود؟ وقتی والیبال ما، در خاک برزیل، خود برزیل را شکست می‌دهد و «حظ» می‌بریم چرا امیدوار به تکرار اتفاقی مشابه در فوتبال نباشیم. جایی که اسم ایران باشد، مگر می شود ما امیدوار نباشیم؟ حضور ایران همه چیز این جام را برای ما ویژه کرده. ایران، برزیل، فوتبال... همین سه اسم برای رسیدن به اوج لذت کافی نیست؟