چرا فرزند دو ساله‌‌ام بسیار لجباز است و بسیار جیغ می‌زند؟
شاید به نظر بسیاری از افراد غیر طبیعی باشد که یک بچه دو ساله جیغ بزند و لجبازی کند اما در دنیای روانشناسی چنین اتفاقی غیر طبیعی نیست. یک کودک دو ساله در سطحی از خودشیفتگی قرار دارد که تمام دنیا را متعلق به خود می‌داند و فکر می‌کند که تمام دنیا فقط برای او ساخته شده است. بنابراین، می‌خواهد هر چیزی را که متعلق به خود می‌داند داشته باشد و مخالفت دیگران به منظور سلب چیزی از او بی‌معنی و غیر منصفانه به نظر می‌آید، پس سعی می‌کند که حق خود را به روش‌هایی که فکر می‌کند موثر است، از شما بگیرد. همچنین، کودک در این سن در حال شناسایی احساسات خود، شناخت خود و شناخت رفتارها و افراد است.
شاید به نظر بسیاری از افراد غیر طبیعی باشد که یک بچه دو ساله جیغ بزند و لجبازی کند اما در دنیای روانشناسی چنین اتفاقی غیر طبیعی نیست. یک کودک دو ساله در سطحی از خودشیفتگی قرار دارد که تمام دنیا را متعلق به خود می‌داند و فکر می‌کند که تمام دنیا فقط برای او ساخته شده است. بنابراین، می‌خواهد هر چیزی را که متعلق به خود می‌داند داشته باشد و مخالفت دیگران به منظور سلب چیزی از او بی‌معنی و غیر منصفانه به نظر می‌آید، پس سعی می‌کند که حق خود را به روش‌هایی که فکر می‌کند موثر است، از شما بگیرد. همچنین، کودک در این سن در حال شناسایی احساسات خود، شناخت خود و شناخت رفتارها و افراد است. یکی از دلایلی که واکنش‌های متفاوتی را در این سن از کودکان می‌بینیم کنجکاوی و کاوش آنها در «شناخت» است. در این مرحله بسیار مهم است که ما چطور خود و همچنین، چه رفتارهایی را به آنها بشناسانیم.
راه حل چیست؟
ابتدایی‌ترین راه حل این است که فرزند خود را با کوتاه آمدن و رفع نیازش بد عادت نکنید. زمانی که فرزند شما برای دستیابی به چیزی که می‌خواهد دست به پرخاش می‌زند و شما به پرخاش او پاسخ می‌دهید (مثبت و منفی) این پیام را صادر می‌کنید که راهکار او می‌تواند موثر باشد و او این راه را برای رسیدن به خواسته‌های خود انتخاب می‌کند. گاهی کودکان نیاز به جدیت و قاطعیت شما دارند تا تربیت بهتری داشته باشند. بسیاری از والدین برای اینکه زودتر صدای بچه قطع شود خواسته او را برآورده می‌کنند، برخی به دلیل اینکه خسته هستند یا حوصله او را ندارند این کار را انجام می‌دهند. پدر و مادر باید بدانند که اینها دلایل خوبی برای تربیت بد نیستند.
در طول روز وقت مناسب و مشخصی را فقط صرف بازی با کودک خود کنید.
در انجام برخی از کارها از او کمک بخواهید.
همیشه به او «نه!»، «نکن»، «دست نزن» و.. نگویید.
گاهی بهتر است او را از چیزی که دوست دارد محروم کنید اما به این‌صورت که دلیل این کار خود را به او توضیح دهید. کودک بهتر است بداند که عواقب رفتار بد او چه خواهد بود تا بتواند رفتار مناسب را انتخاب کند.
اگر از چیزی ناراحت است یا به چیزی اعتراض دارد، از او بخواهید که با شما حرف بزند و به او گوش دهید و خود را حامی و امین او معرفی کنید، نه فردی که ناراحتی او برایش مهم نیست.
زمانی که آرام است، آرامش او را تشویق کنید. زمانی که رفتار مناسبی از خود نشان می‌دهد رفتار او را تشویق کنید، اجازه دهید تا او بتواند تشخیص دهد که چه رفتاری مناسب است و چه رفتاری نامناسب است.
به قول‌هایی که به او می‌دهید عمل کنید. برخی از پدرها و مادرها با بدقولی‌های خود خشم و تهاجم را به فرزند آموزش می‌دهند. زمانی که شما به قول خود به کودک عمل نمی‌کنید، او این پیام را از شما دریافت می‌کند که: « دوست داشتنی نیست. مورد توجه نیست. تنها است. برای به‌دست آوردن خواسته‌هایش یا باید بجنگد یا باید دست از خواستن بردارد زیرا کسی به او پاسخی نمی‌دهد.» در هر صورت فرزند با دیدن بدقولی از جانب شما دچار خشم می‌شود.
خونسردی خود را حفظ کنید و عصبانی نشوید. دستپاچه و آشفته نشوید، کودک این حالت را متوجه می‌شود و از آن به نفع خود استفاده می‌کند.
اطرافیانی را که موجب تقویت این حالت در او می‌شوند از دایره مربیان او خارج کنید و مراقب باشید که کودک شما توسط هر کسی تربیت نشود.
با او حرف بزنید و حرف زدن را به او بیاموزید. به زبان خودش از جهان هستی به او بگویید.
در مقابل او مشاجره یا پرخاش نکنید، یک کودک دو ساله به سادگی این رفتار را از شما یاد می‌گیرد.
به او اجازه دهید که برخی کارها را خودش به تنهایی انجام دهد. این رفتار باعث می‌شود حس استقلال کودک در دو سالگی ارضا شود و اعتماد به نفس او را افزایش می‌دهد.
البته لازم به ذکر است که همیشه به این‌صورت نیست که کودکان برای رسیدن به خواسته‌هایشان لجبازی یا پرخاش کنند. گاهی آنها به فضای متشنجی که در آن هستند اعتراض دارند، در برخی موارد ممکن است حالات عصبی مادر در دوران بارداری بر جنین تاثیر گذاشته باشد. بهتر است دقت کنید و ببینید که کودک شما در چه مواقعی این واکنش‌ها را از خود نشان می‌دهد؟ چند بار در روز این رفتار را تکرار می‌کند؟ پاسخ این دو سوال به شما در یافتن دلیل پرخاشگری او کمک شایانی می‌کند.
راه حل چیست؟
ابتدایی‌ترین راه حل این است که فرزند خود را با کوتاه آمدن و رفع نیازش بد عادت نکنید. زمانی که فرزند شما برای دستیابی به چیزی که می‌خواهد دست به پرخاش می‌زند و شما به پرخاش او پاسخ می‌دهید (مثبت و منفی) این پیام را صادر می‌کنید که راهکار او می‌تواند موثر باشد و او این راه را برای رسیدن به خواسته‌های خود انتخاب می‌کند. گاهی کودکان نیاز به جدیت و قاطعیت شما دارند تا تربیت بهتری داشته باشند. بسیاری از والدین برای اینکه زودتر صدای بچه قطع شود خواسته او را برآورده می‌کنند، برخی به دلیل اینکه خسته هستند یا حوصله او را ندارند این کار را انجام می‌دهند. پدر و مادر باید بدانند که اینها دلایل خوبی برای تربیت بد نیستند.
در طول روز وقت مناسب و مشخصی را فقط صرف بازی با کودک خود کنید.
در انجام برخی از کارها از او کمک بخواهید.
همیشه به او «نه!»، «نکن»، «دست نزن» و.. نگویید.
گاهی بهتر است او را از چیزی که دوست دارد محروم کنید اما به این‌صورت که دلیل این کار خود را به او توضیح دهید. کودک بهتر است بداند که عواقب رفتار بد او چه خواهد بود تا بتواند رفتار مناسب را انتخاب کند.
اگر از چیزی ناراحت است یا به چیزی اعتراض دارد، از او بخواهید که با شما حرف بزند و به او گوش دهید و خود را حامی و امین او معرفی کنید، نه فردی که ناراحتی او برایش مهم نیست.
زمانی که آرام است، آرامش او را تشویق کنید. زمانی که رفتار مناسبی از خود نشان می‌دهد رفتار او را تشویق کنید، اجازه دهید تا او بتواند تشخیص دهد که چه رفتاری مناسب است و چه رفتاری نامناسب است.
به قول‌هایی که به او می‌دهید عمل کنید. برخی از پدرها و مادرها با بدقولی‌های خود خشم و تهاجم را به فرزند آموزش می‌دهند. زمانی که شما به قول خود به کودک عمل نمی‌کنید، او این پیام را از شما دریافت می‌کند که: « دوست داشتنی نیست. مورد توجه نیست. تنها است. برای به‌دست آوردن خواسته‌هایش یا باید بجنگد یا باید دست از خواستن بردارد زیرا کسی به او پاسخی نمی‌دهد.» در هر صورت فرزند با دیدن بدقولی از جانب شما دچار خشم می‌شود.
خونسردی خود را حفظ کنید و عصبانی نشوید. دستپاچه و آشفته نشوید، کودک این حالت را متوجه می‌شود و از آن به نفع خود استفاده می‌کند.
اطرافیانی را که موجب تقویت این حالت در او می‌شوند از دایره مربیان او خارج کنید و مراقب باشید که کودک شما توسط هر کسی تربیت نشود.
با او حرف بزنید و حرف زدن را به او بیاموزید. به زبان خودش از جهان هستی به او بگویید.
در مقابل او مشاجره یا پرخاش نکنید، یک کودک دو ساله به سادگی این رفتار را از شما یاد می‌گیرد.
به او اجازه دهید که برخی کارها را خودش به تنهایی انجام دهد. این رفتار باعث می‌شود حس استقلال کودک در دو سالگی ارضا شود و اعتماد به نفس او را افزایش می‌دهد.
البته لازم به ذکر است که همیشه به این‌صورت نیست که کودکان برای رسیدن به خواسته‌هایشان لجبازی یا پرخاش کنند. گاهی آنها به فضای متشنجی که در آن هستند اعتراض دارند، در برخی موارد ممکن است حالات عصبی مادر در دوران بارداری بر جنین تاثیر گذاشته باشد. بهتر است دقت کنید و ببینید که کودک شما در چه مواقعی این واکنش‌ها را از خود نشان می‌دهد؟ چند بار در روز این رفتار را تکرار می‌کند؟ پاسخ این دو سوال به شما در یافتن دلیل پرخاشگری او کمک شایانی می‌کند.
ارسال نظر