وارونگی - ۳۰ آبان ۹۲
«کیوریتوری» که برای معادل فارسی آن لفظ «نمایشگاه گردانی» را انتخاب کرده‌اند؛ دنیای عجیبی دارد یا بهتر است بگویم دنیای عجیب و غریبی را به نمایش می‌گذارد و شاید کمی دقیق‌تر؛ در جامعه‌ ما شکل عجیبی به خود گرفته است. کم‌تر از دو ماه پیش گالری «شیرین» میزبان مجموعه آثاری بود با عنوان «زدگی»، مجموعه‌ای متنوع با موضوعاتی که الزاما پسوند «زدگی» را با خود به همراه داشتند: دل‌زدگی، وازدگی، شتاب‌زدگی، سرزدگی، گرمازدگی، مرگ‌زدگی و... . کیوریتور-نمایشگاه‌گردان- همان مجموعه -آیدین خانکشی‌پور- این هفته مجموعه جدیدی را با عنوان «وارونگی» در «زیرزمین دستان» ارائه کرده است. او در این مجموعه طراحی‌های متنوعی از: اشکان صانعی، آرزو رمضان جماعت، ایمان صفایی، سعید محمدزاده نودهی، امیرنصرکم گویان، مینا محسنی، مهرداد پورنظر علی، فروزان شیرغانی، ملاحت محب‌خواه، مینو عمادی، سوده باقری تیرتاش و آیدین خانکشی‌پور را در کنارهم قرار داده‌است. طراحی‌هایی که هریک به خودی خود دارای دنیای مستقلی هستند. اما جمع‌آوری و ارائه آنها در کنارهم تحت عنوان «وارونگی» تا حد زیادی سوال برانگیزاست. پرسش‌هایی پیرامون ارتباط موضوع با تک تک آثار و با کل مجموعه. آیا صرف اینکه موضوعی را برای مجموعه‌ای از آثار انتخاب کنیم کافی است تا کل مجموعه انسجام لازم را برای موضوع انتخاب شده به دست آورد؟ خود نمایشگاه گردان با توضیح چگونگی ارتباطش با هنرمندان این مجموعه در طی پروسه خلق اثر، موضوع انسجام مفهومی در کل آثار را امری مهم قلمداد کرد. اما مساله‌ای که غیر قابل انکار به نظر می‌رسد. مبهم بودن چگونگی ارتباط موضوع با کل مجموعه، برای نمایشگاه گردان و در سطحی دیگر برای هنرمندان این مجموعه است.